Για τον Xαρη που αγαπουσα μια φορα (2)

Κοιτάζοντας κάτι παλια γραφτα μου επεσα πανω σε αυτο..κ παρ ολο που εχουν ηδη πεσει οι τιτλοι του τελους κ απλα εγω δεν ειμαι ετοιμη ακομη να μιλησω γι αυτο,σκεφτηκα να το βαλω στο blog..Με την ηλιθια εντυπωση πως μια μερα εκει που θα σερφαρει ανεμελα στο ιντερνετ (φυση αδυνατο,με τα βιας ξερει να στελνει mail) το μικρο μου αποθημενο θα πεσει πανω στα γραφτα μου...κ μετα δε ξερω τι...

Σήμερα πάλι που μιλούσαμε ως το πρωί,ένιωσα πως σε βρήκα ξανά,εσένα που σε είχα χάσει.Εσένα που μακριά σου τόσο καιρό προσπαθούσα να ζήσω.Εσένα που είχα εγκαταλείψει.Κ μέσα μου ξέρω πως πάλι,θα σε αφήσω ξανά κ θα με αφήσεις κ εσύ γιατί κ οι δυο είμαστε δυο μικρά έξυπνα ζωάκια που κάνουν τρελό κρεβάτι κ μετα κατασπαράζουν το ένα το άλλο.

Αλλά τώρα,δεν εφτασε ακόμα η ώρα του θρήνου.Είναι αποψε μια βραδιά χαράς.Γιατί σε βρήκα.Εσένα,με το λεπτό σου πνεύμα,τη χαμογελαστή,βελούδινη φωνή τις έξυπνες ατάκες.Κ αν υπήρχαν στιγμές που ένιωσα έγω ξανά το «σκοτεινό πλεούμενο»,τις άφησα έτσι απλά να με αγγίξουν κ να με προσπεράσουν .

Είναι τόσα πολλά τα λόγια που έχω μέσα μου να μοιραστω μαζι σου.Χρόνια θα μπορούσα να σου γράφω κ να γράφω για σένα κ όμως πάλι να μη τελειώνω ποτέ.Να μη σταματώ ποτέ.

Κ απόψε,που σχεδόν σε είχα αγκαλιά θέλω να σου πώ πως ήταν όμορφα πολύ να σέχω παλι έστω για λίγο.Εστω μόνο τη φωνή σου να ψιθυρίζει στο βάθος .Κι ας ήταν γι απόψε μόνο κ το πιο πιθανό ποτε ξανά.

Με τη Julie London να παίζει στο βάθος,τα φώτα πίσω σου να χαμηλώνουν,μου λές κάποιες βραδιες τώρα καληνύχτα.Καληνύχτα,καληνύχτα.Κ αν είναι να μη μου πεις ξανα,δε πειράζει κ δε θα λυπηθώ.απόψε ήσουν μαζί μου πάλι κ μου φτάνει αυτή η ανάμνηση για όλα τα βράδιατης ζωης μου που ξερω πως δε θα σαι εσυ εκει.