| arleta - Ta Isixa ... |
Κάποια μέρα,κάποια ώρα,κάπου μέσα στο χρόνο.
Μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω,έξι χρόνια πριν,που γύρισα από Σερβία,από ένα πόλεμο που δε παίχτηκε ποτέ στο έδαφος παρά μονό στο μυαλό των ανθρώπων και το δικό μου.Γιατί βρέθηκα εκεί ;douga prica,που λέει και ο αγαπημένος λαός .Η ουσία είναι πως η Σερβία από τότε,έξι χρόνια ,δεν έχει πάψει στιγμή να κυλά μέσα μου.Από το πως δείχνω εμφανισιακά (εντάξει θα παραδεχθώ πως όταν πρωτορθα έδειχνα απείρως καλύτερα ,μετά με πήρε η μπάλα της 'εγκαταλελειμμένης ' Ελληνίδας) μέχρι του πως αισθάνομαι και του πώς συμπεριφέρομαι.
Μπήκα στο λεωφορείο για Ελλάδα,ένα λεπτό πριν εξαντληθεί η αντοχή μου.Μου απόμενε μόνο μια κλωστούλα υπομονής.. και τότε πάτησα το σκαλάκι,μπήκα, κάθισα στη θέση μου και ξεκίνησε για μένα ο ‘Γυρισμός’. Αφού φοβόμουν μην γίνει κανένα ατύχημα στο δρόμο και δε προλάβω να έρθω και δε προλάβω να δω τη μητέρα μου ξανά και να της πω ‘ Μαμά ήρθα!Ήρθα πάλι σπίτι!’
Έφτασα Αθήνα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι .Μου φάνηκε και τότε -όπως κάθε φορά που γυρίζω σ αυτήν από κάπου- φωτεινή και ειρηνική και όμορφη.Τότε,η Αθήνα με άφηνε άφωνη με το φως της και όλη αυτή την ανέμελη υπέροχα ειρηνική ζωή της. Ίσως γιατί το Βελιγράδι ήταν μια σκληρή πόλη και για ένα εικοσάχρονο ψωνισμένο κοριτσάκι που δεν είχε φανταστεί ποτέ πού θα τη ρίξει ο καλός Θεούλης φαινότανε σκοτεινό και εχθρικό και my god!Παρα πολύ κρύο!- πολύ λίγο ρεύμα , πολύ λίγο φως το βράδυ ,καθόλου θέρμανση και έχει αδερφάκι μου ένα σκοτάδι το χειμώνα!Σου πλακώνει την καρδιά ..
Γύρισα λοιπόν πίσω. Γράφτηκα στη σχολή,ξεκίνησε ένας καινούργιος αγώνας να ‘σταθώ’σ έναν καινούργιο χώρο,με ανθρώπους που πια δεν είχα να μοιραστώ και πολλά μαζί τους και με την ψυχολογία μου πειραγμένη.Έκανα καιρό να συνέλθω από τον ψυχολογικό πόλεμο που είχαμε βιώσει όλοι τότε επάνω ,ξένοι και Σέρβοι και εν μέρει ο φόβος δεν έχει φύγει εντελώς , απλά τώρα τον βιώνω με τρόπο διαφορετικό. Σα μια απελπισμένη ανάγκη για ασφάλεια.Ασφάλεια σε όλους τους τομείς,γι αυτή τη στιγμή,γι αύριο για μετά από δέκα χρόνια.Προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι τρόπους να προφυλάξω τον εαυτό μου από κακοτοπιές .Ατέρμονη προσπάθεια και ουτοπική γιατί ποτέ δε μπορείς να ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή.
Και η δική μου η ζωή έφερε τον Εναν.Πως το λέει στον μικρό πρίγκιπα του Σεντ Εξιμπερύ;’είσαι το πιο μακρινό και το πιο λυπημένο τοπίο του κόσμου’ ή κάπως έτσι.
Το θυμάμαι σα να ταν τώρα.Θα έβλεπα την Τ. ένα απογευματάκι στη Φωκίωνος ,ήθελε να φέρει και ένα παιδί απ τη δουλειά.Της είπα οκ why not,εγώ έτσι και αλλιώς ήμουν στον κόσμο μου ένας ακόμη τυπάκος στην παρέα,δε θα μου έκανε διαφορά.Είχε πορεία, πράγμα συνηθισμένο για τα ελληνικά δεδομένα,έκανα ώρα να φτάσω στο κέντρο.Έξω από τα Έβερεστ στην Πατησίων του έκανα μια κλίση για να τους βρω μέσα στον κόσμο. Γύρισε και...πως το είπα πριν; 'Είσαι το πιο μακρινό και το πιο λυπημένο τοπίο του κόσμου'..ναι.Κάπως έτσι.
Νομίζω πως αν ήξερε πόσο πολύ τον αγάπησα θα τρόμαζε. Μερικές φορές με τρομάζει και εμένα η ένταση και το βάθος τον συναισθημάτων που τρέφω γενικά για τους ανθρώπους που αγαπώ.Όμως αυτός ήταν διαφορετικός.Γι αυτόν είχα το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.Το πιο ωραίο.Εκείνο το κομμάτι που έχουμε όλοι μέσα μας καλά φυλαγμένο και προστατευμένο από όλους και από όλα.Αυτό που κάποτε το έλεγαν 'ψυχή ' και που ποιος ξέρει μπορεί και να το ξαναπούνε έτσι στο μέλλον .Στο μέλλον. Γιατί για την ώρα, η λέξη έχει χάσει την αξία και τη σημασία της.
Ο καλύτερος μου φίλος χθες,με είπε ψυχρή.Είμαι λέει η μόνη φίλη του που δεν έχει αγκαλιάσει.Όχι ότι είπε ψέματα δηλαδή,γιατί έτσι είμαι εγώ.Τα εικοσιπέντε εκατοστά που μου αναλογούν γύρω μου δε θέλω να μου τα παραβιάζουν χωρίς την άδεια μου, τρομάζω. Εξωφρενικό ;; Μπορεί απλά ,όσο πατάει η γάτα, εκκεντρικό.
Ωστόσο υπάρχουν δυο άνθρωποι με τους οποίους δεν ήμουν ποτέ έτσι. Η μαμά μου και ο Ένας.
Ο Ένας,η αρχή και το τέλος του κόσμου μου και έτσι θα είχε μείνει μέχρι σήμερα αν μου είχε δώσει λίγο χρόνο.Χρόνο να εγκλιματιστώ σε μια πόλη που είχε πάψει να είναι η πόλη μου,χρόνο να ξεπεράσω το φόβο.Χρόνο να βάλω τη ζωή μου σε τάξη και ρυθμό.Θα μου είχε δώσει χρόνο.Θα τον είχα φτάσει στην αποθέωση. Αυτό που δε θα μπορούσα να του είχα δώσει θα ήταν ‘το κάτι λιγότερο από αυτό που είμαι’.Ω,ναι!Αυτό δε θα μπορούσα να του το είχα δώσει ποτέ.
Το είχε δει από τότε-ο μπαγάσας- το μέλλον.Και το δικό μου και το δικό του.Τελικά μετά από τόσα χρόνια διεξοδικής ανάλυσης της κατάστασης (ο κολλητός μου μπορεί να το βεβαιώσει αυτό το τελευταίο),σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει . Είδε το σήμερα.Έξι χρόνια πριν.Και δεν του άρεσε καθόλου .Αλλά τότε ..
Εγώ ήμουν χαμένη σ ένα στρόβιλο συναισθημάτων και δεν καταλάβαινα Χριστό.Για πολύ καιρό δεν καταλάβαινα ...Ακόμη και σήμερα Σήμερα..ναι είμαι οτι ειμαι με πολύ κόπο και προσπάθεια και ναι έχω μεταπτυχιακό και μια διατριβή κάπου στο μέλλον να με περιμένει να την αγγίξω και ανθρώπους να μ αγαπούν και όσα χρήματα εγώ χρειάζομαι και ίσως κάπου στο αύριο έναν άντρα και τελικά έναν εαυτό να ‘μπορώ να κάνω χωριό μαζί του’.Αλλά..Δεν έχω τον Έναν, και όχι πως δε συνάντησα καλούς άντρες στον δρόμου μου-γιατί συνάντησα-μα ..ποτέ δεν ήταν εκείνος..Πολύ λογικά δεν ήταν εκείνος.Οι άνθρωποι γι αυτό είναι τόσο γοητευτικά πλάσματα γιατί πουθενά δεν υπάρχουν δύο όμοιοι.
Μερικές φορές,παλιότερα,ευχόμουν να μην είμαι όλα αυτά που έχω γίνει.Να ήμουν μια απλή κοπελίτσα,χωρίς προσωπικότητα,χωρίς σπουδές,χωρίς τίποτα από όλα αυτά που συνιστούν εμένα και που με κάνουν-θέλω να πιστεύω-να υπάρχω στον κόσμο αυτό χωρίς να χρειάζομαι το φως κανενός άλλου,για να λάμψω.Μερικές φορές σκεφτόμουν πως θα θελα να είμαι η κοπέλα με την οποία είναι μέχρι και σήμερα.Ένα κοριτσάκι απλό που μπορεί και είναι ανεκτικό και μπορεί και κάνει συμβιβασμούς και μπορεί και ανέχεται την ανηθικότητα γιατί αγαπάει,γιατί δε ξέρει ή δε τολμά να είναι αλλιώς . Γιατί σε τελική , ίσως όπως όλες οι Ελληνίδες-μηδενός εξαιρουμένου εμού-θέλει απλά να παντρευτεί και να ξεμπερδεύει.
Αλλά δεν είμαι έτσι εγώ. Αυτό το κοριτσάκι.Και δε θα μπορούσα να γινώ ποτέ.Και εκείνος δεν είναι και ίσως να μην ήταν ποτέ ο άνθρωπος με τον οποίο θα μπορούσα να είμαι μαζί , τώρα.Γιατί το ξέρω πια πως είναι μόνο ένας κάποιος που είχε μέσα του πολύ λίγο φως , ανθρωπιά, ήθος.Σ εμένα το μόνο που έβλεπε και βλέπει είναι μια γυναίκα που εξελίσσεται . Που γίνεται όλο και καλύτερη από αυτόν και αυτό ο Ένας δε το αντέχει,γιατί είπαμε:Είναι ο Ένας και Άλλος δεν υπάρχει Κανένας στο δικό του το σύμπαν.Δεν υπάρχει άλλωστε χώρος.Άραγε έτσι ήταν πάντα και εγώ δεν το έβλεπά ή μήπως κάνω λάθος ,δε ξέρω τι μου γίνεται και τώρα παρλάρω στα χαμένα;;
Γεγονός είναι,ο Ένας είναι επιβήτορας.Ένας άντρας από αυτούς που μια γυναίκα ,τον διαλέγει για να της ‘μάθει πράγματα’ όχι όμως για να επενδύσει τη ζωή της επάνω του.
Και όμως.Ακόμη και σήμερα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και βλέπουμε και οι δυο μας την ίδια εικόνα,και που τώρα ξέρω (ναι αυτός μου το έμαθε) πως οι άνθρωποι μπορεί να είναι κακοί,πως μπορούν να σε πλησιάσουν για άλλους λόγους και όχι από αγαθή προαίρεση και παρά τα όσα άσχημα μεσολάβησαν,ακόμη και τώρα ένα κομμάτι του εαυτού μου και πάλι το πιο φωτεινό εξακολουθεί να αγαπά και να γαντζώνεται στη σκέψη του πεισματικά.Σαν ένα μέρος μου να ζει μια ζωή αλλού, ταυτόχρονη με το τώρα,μαζί του.Κάθε στιγμή.
Τον κουβαλάω μέσα μου ,γεγονός είναι και αυτό.Παντού εκτός απ το κρεβάτι,όταν το μοιράζομαι με κάποιον άλλο.Και μπορεί να μη πάψω ποτέ να το κάνω αυτό.Απλά να μην πάψω.
Ξεκίνησα αυτό το κείμενο με σκοπό να τον εξορκίσω για άλλη μια φορά,και για άλλη μια φορά κατάλαβα το προφανές.Πως κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει. Με ένα μαγικό τρόπο κατάφερε να γίνει κομμάτι δικό μου.Της ύπαρξης μου. Και δε φεύγει.Ισως να φταίει πως μπόρεσα μαζί του να είμαι ο εαυτός μου 100% χωρίς να χρειάζεται να κρύψω κάτι. Οικιότητα. Ίσως πάλι να φταίει πως μπορούσαμε να κάνουμε οι δυο μας μια συζήτηση χωρίς να μιλήσουμε καν.Μόνο με τη σκέψη.Και τα δυο αυτά,δε τα είχα ξανά ποτέ.Αλλά σκέφτομαι πως τουλάχιστον τα είχα κάποτε έστω και με έναν ‘λάθος Έναν’.Και δε ξέρεις ,μπορεί πάλι ξανά στο μέλλον..Μπορεί.
Πάντως, Αν το Βελιγράδι είναι χρόνια τώρα ο φάρος της ζωής μου,μια εμπειρία που αστράφτει στο κέντρο της ύπαρξης και τον εμπειριών μου,ο Ένας,αυτό το μηδαμινό κομμάτι φωτός που είχε και τρεμόσβηνε μέσα του -ήδη από τα 23 του-είναι το άστρο. ‘Ο Αυγερινός και η Πούλια μου’.
Έχω καιρό να τον δώ . Ξέρω όμως πως είναι κάπου εκεί έξω. Ταξιδεύει,μπερμπαντεύει,δεν εξελίσσεται, μα είναι Άρχοντας στον μικρόκοσμό του. Ζει μια ζωή όπου δεν έχω θέση όπως δεν έχει και εκείνος στη δική μου αν και μέχρι σήμερα εννοεί να κάνει πως δεν καταλαβαίνει το γιατί. Και είναι πραγματικά ‘Των εικοσιτριών χρόνων το ωραίο παιδι’ μες στο μυαλό μου,που θα λεγε και ο ποιητής, για το οποίο ‘καλλιτέχνης εφάνηκεν η τύχη’και γι αυτό μ αυτή τη μορφή θα παραμείνει, εκεί ,στον πυρήνα μου, ένα μοναχικό αστράκι δίπλα σ ένα φάρο να μπορώ να γυρίζω να κοιτάζω λίγο φως όποτε σκοτεινιάζει γύρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου