For You (1)

30/9/06

Πριν από δυο μέρες έπεσα πάνω σε ένα blog.Λεμόνι δίχως όνειρα.Ηταν σε ένα πάρτι,άνοιξε η πόρτα και μπήκε η πρώην του.

Στις 5 το πρωί έστειλα mail στον κολλητό μου ‘θα θελα να ήμουν σε ένα πάρτυ να άνοιγε η πόρτα και να έμπαινε ο Ενας. Να τον έβλεπα ξανά.

Μεσημέρι.Η Τ. μου τηλεφώνησε και με ξύπνησε (που κοιμάμαι και τόσο δύσκολα τελευταίως).’Εστειλα μήνυμα στον Εναν να έρθει το βράδυ στο baraonta

Στα γενέθλια μας’.ξύπνησα εντελώς.’και εγώ τι θα κάνω αν σκάσει μύτη με την Κ..;’

‘Δε θα έρθει μην ανησυχείς’

Στριφογύριζα όλο το απόγευμα.και αν έρθει ; Και αν έρθει όχι με μία Κ..αλλά με 400;Τι θα κάνω; Εντάξει αδυνάτησα και είμαι μια κούκλα αλλά ίσως ό χ ι τόσο κούκλα όσο θα έπρεπε (τόσο κούκλα ωστε να με προσέξει εκείνος-δεν ήμουν ποτέ,δε θα γίνω τώρα).Τι – θα – κάνω;

Πήρα τηλέφωνο τον κολλητό.Με άκουσε όπως πάντα.Επρεπε λεέι να πάω μπάς και συνέλθω απ τη διαστροφή και καταλάβω πως ο Ενας δεν αξίζει αλλά σε περίπτωση που δεν ήθελα,μπορούσα να πάω μαζί του κάπου που δε με είχανε καλέσει.

Διάλεξα το δεύτερο.Στην παρούσα φάση ήταν ευκολότερο.Το ήξερα μέσα μου πως ο Ενας θα πάει.Δεν υπήρχε περίπτωση να μη δε πάει.Ακόμη και τώρα που δε μιλάμε,ξέρω πότε θα κάνει ή δε θα κάνει κάτι.Αρκεί να στρέψω την σκέψη μου σ αυτόν.Υποθέτω,στην περίπτωση που δεν είμαι τρελή ,έχει να κάνει με το ότι αισθάνομαι κατα περίεργο τρόπο ακόμη πολύ δεμένη μαζί του (πιθανώς με αλύσίδες).

Πήγα με τον κολλητό Γλυφάδα ωραία ήτανε,καλός κόσμος ήτανε,καλά περάσαμε ,πήγε τέσσερις το πρώι΄και σκάσαμε μύτη έξω απ το μπαραόντα.Ο κολλητός με άφησε να πάει να παρκάρει.Ηταν μια έξοδος απ τ αμάξι αλα χόλυγουντ.Εβγαλα τις μπότες μου και τα ωραία μου πόδια απ τ αμάξι,γύρω φώτα κόσμος χαμός, τ αμάξι προχώρησε ,πήγα να μπώ και εκείνος έβγαινε.Ψηλός και σωματώδης όπως τον θυμόμουν ίσως λίγο πιο γεμάτος (κοντεύει τα τριάντα),με ρόζ πουκάμισο και λευκό παντελονάκι όπως φαντάστηκα πως θα φορούσε και με μια πίκρα στα μάτια.

Δε με είδε;με είδε; Πάντως δε με γνώρισε .να χει περάσει τόσος καιρός;να έχω αλλάξει τόσο;να ναι η αύρα μου τόσο αδιάφορη για εκείνον που δεν την αναγνωρίζει πια;

Εγώ μπορώ ακόμη και σήμερα με τα μάτια κλειστά να τον εντοπίσω στο πλήθος.Είμαι κάτι σαν Bluetooth όταν πρόκειται για τον Εναν.Τον εντοπίζω παντού.

Του έστειλα sms.εγώ που μου έχω απαγορεύσει να του μιλάω,να ασχολούμαι μαζί του να ρωτάω γι αυτόν.

‘πολύ ωραίο το ροζ πουκαμισάκι που φορείς’.

Μου απάντησε ‘χαίρομαι που σου αρέσει.να υποθέσω πως ήσουν στο κλάμπ;’,

πέρασες από δίπλα μου σχεδόν.Σχεδόν.Και δε με γνώρισες.Πάντως εγω χάρηκα που σε είδα.Καληνύχτα και όνειρα γλυκά’.

Είχα ένα χρόνο να του μιλήσω.Δεν απάντησε στο μήνυμα.Ξέρω όμως πως σήμερα όλη μέρα ήμουν στη σκέψη του. Και θα πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να σταματήσει να με σκέφτεται όταν τα πράγματα πάνε κατα διαόλου γιατι το νιώθω και στεναχωριέμαι.

θέλω να είναι καλά.

.........................................................................................................................................

Στο μπαραόντα δε κάτσαμε πολύ,τα παιδιά πλήρωναν και έφευγαν όταν μπήκα.Καταλήξαμε Ποτοπολέίο να πίνουμε ουίσκια με τον κολλητό.Δεν έκλαιγα όπως παλιότερα στο Ανώ,χαμογελούσα.Είχα ευχηθεί κάτι και το είχα.

Σε είδα ξανά.