Γνωρισα εναν Γιαννη...

Ενα απογευμα εξω απο το μετρο Εθν.Αμυνα.Φιλος της Τ. Υποτιθεται θα πηγαινα για καφε μαζι της κ τελικα κατεληξα να μπαινω σ ενα κατακοκκινο SAAB και να κατευθυνομαι προς το Verde με καθημερινη,αδιαφορη περιβολη αλλα οκ με τετοια περιβολη τους γνωριζω ολους τους γκομενους εγω.Ντυνομαι στολιζομαι μηπως και κ οταν με πιανει η κριση του "δε προκειται ποτε -κ τζαμπα το παλευω- θα πεθανω μονη κ θα με φανε τα τσοπανοσκυλα αλα Μπριτζετ Τζοουνς",τσουπ!
Λοιπον ο Γιαννης ηρθε κατα λαθος για καφε μαζι μας κ ουτε που το ηξερε πως θα ειμαι εκει.Απο το που με κοιταξε,εδω κ ενα μηνα τωρα, δε περασε λεπτο να μη μου λεει να μη μου δειχνει ποσο πολυ ενδιαφερεται.Κ δε περασε λεπτο να μη του λεω ποσο πολυ εγω οχι.
Ειναι καλο παιδι.Απο αυτους τους ανθρωπους που αν αποφασισουν να ερθουν στη ζωη σου ειναι για να μεινουν. Μ αφηνει κ λεω λεω λεω.Ποσο πολυ δε ταιριαζουμε,ποσο καλυτερα θα ηταν αν ηταν με μια αλλη γυναικα λιγοτερο κυνικη(μεταφραση=λιγοτερο πληγωμενη),ποσο γενικοτερα καλυτερα θα ηταν αν δεν υπηρχα στη ζωη του να του τη λεω κλπ κλπ κλπ.Μ αφηνει λοιπον να πω το ποιημα μου κ μετα χαμογελαει κ μου λεει
« Εγω ρε,ειμαι καλο παιδι.Θα δεις.Κ αν ηρθα στη ζωη σου καταλαβε το ηρθα για καλο.Δεν ηρθα να σε πηδηξω κ να φυγω.Αλλα φοβασαι να παρεις την αποφαση.Παρ την κ τοτε θα δεις.»
Οι δηλωσεις του μ αφηνουν αφωνη.Ο τροπος που με κοιταει μ αφηνει αφωνη.Με κοιταζει μ ενα βλεμμα,σα να ειμαι σημαντικη.
Ωστοσο,εξακολουθω να μη θελω να ειμαι μαζι του.Παρ ολο που ενδομυχα φοβαμαι πως ισως ειναι η ευκαιρια μου.Η ευκαιρια να ειμαι με καποιον που μ αγαπα,να κανω οικογενεια να εχω ασφαλεια,εκτιμηση,αγαπη,καλο σεξ.
Ομως κατι μεσα μου αρνειται.
Κι ομως ο Γιαννης ειναι το ονειρο ενος μεγαλου ποσοστου των Ελληνιδων.Παρα πολλα χρηματα,δουλεια,διαθεση να σ αγαπησει κ να σου το δειξει.Αν η μανα μου κ η νονα μου ξεραν πως απορριπτω εναν "τοσο καλο γαμπρο" θα περνουσα τωρα μαρτυρια.
Μεσα μου υπαρχουν δυο γυναικες που συζητουν ενα μηνα τωρα.Η μια λεει πως να κανω την υποχωρηση κ θα μαστε ολοι καλα κ ευτυχισμενοι.Εν μερη θα χω αυτα που θελω.Μια καλη σχεση κ μετα ποιος ξερει αν παμε καλα οικογενεια ασφαλεια δε θα φυγω απ την Αθηνα που δε το θελω καθολου.Η αλλη γυναικα ομως λεει πως οχι.Θα ναι καθε μερα δυστυχια γιατι ολα αυτα που παλεψα τοσα χρονια να γινω θα πανε στραφη.Θα θαφτουν καπου μεσα μου.Δε μπορω να τα μοιραστω μαζι του.Δεν τον ενδιαφερουν.Θα μαι μονη.Κ ακομη κ αν ποτε δε μπορεσω να βρω καποιον να επικοινωνω με τον τροπο που εγω εχω αναγκη καλυτερα να περιμενω παρα να συμβιβαστω.
Ενα μηνα τωρα το συζητω με τον εαυτο μου κ συμπερασμα δε βγαζω εκτος απο ενα.
Υπαρχει η ταινια «Η γυναικα ειναι σκληρος ανθρωπος».Τωρα υπαρχει κ το « Η Μ. ειναι ατυχος ανθρωπος».Γιατι οσο εγωιστικο κ αν ακουγεται εγω ετσι αισθανομαι.