Η Γυναικα Με Τη Ροζ Ρομπα

Σαν σημερα,του Σταυρου,πριν χρονια,ξυπνησα,σηκωθηκα απο το κρεβατι μου κ ξεκινησε η πρωτη μερα μου στο Βελιγράδι.Το σκεφτηκα καμποσα λεπτα πριν τη γραψω αυτη τη προταση.Κ περιεργως,καθε φορα που πρεπει να αναφερθω σ αυτη την πρωτη μερα γραπτως η προφορικως κατι μεσα μου διστάζει κ αισθάνομαι παντα μα παντα ενα στιγμιαιο φοβο ομοιο πιθανως με αυτον που πολλοι αισθάνονται οταν λενε τη λεξη « καρκινος» η «θανατος», γι αυτο κ αποφευγουν να τις λενε.Για να εξορκισουν το κακο

Αυτη η πρωτη μερα,δεν ηταν απο τις πιο δυσκολες στη ζωη μου ηταν ομως απο τις πιο μουντες.Αλλα κ αν ηταν,εύχομαι να ειναι ετσι οι δυσκολες μερες κ να μην ερθει τιποτα χειροτερο γιατι οπως κ να χε,τα χρονια που ακολουθησαν στο Beo αν κ δυσκολα ηταν προστατευμενα (απο αποψη υγειας κ οικονομικων) κ ειχαν κ ωραια highlights.

Ξημερωσε η πρωτη μου μερα λοιπον κ εγω ανοιξα το παραθυρο του δωματιου μου στο ξενοδοχείο ‘Slavia’, κ κοιταξα εξω.Κ το πρωτο πραγμα που ειδα,το πρωτο πρωτο ηταν μια γυναικα με ροζ ρομπα να ψαχνει τους καδους με τα σκουπιδια του ξενοδοχειου.

Νομιζω πως η εικόνα αυτη αντικατοπτριζε την κατάσταση στο Βελιγράδι εκεινης της εποχης.Ελπιζω τα πραγματα τωρα να ειναι πολυ καλυτερα γι αυτους γιατι σε κανεναν δεν αξιζει να ψαχνει στα σκουπιδια για να φαει.Κ δεν ηταν ανθρωποι που ζουσαν στο δρομο ηθελημενα οπως ζουν στο Λονδίνο η αλλου,ηταν ανθρωποι που καποτε ειχαν σπιτι κ δουλεια κ οικογενεια κ απλα δεν ειχαν πλεον να επιβιώσουν..

Βεβαια η πρωτη πρωτη μου εικόνα,εκει (χαμογελο) ηταν σε ενα στενο κοντα στην Knez Mihajlova που σταματούσαν τοτε τα bus απο την Ελλαδα.Σταματησε το bus για λιγο, κ εξω απο το παραθυρο περασε 4 το πρωι μια κοπελα με μια σουπερ μινι μαυρη φουστα...κ ολο ανεβαινε η φουστα κ ολο την τραβουσε να κατεβει,εκεινη..

Η κοπελα κ η κυρια με τη ρομπα,ειναι δυο εικονες που μεχρι σημερα τις φερνω στο μυαλο μου πολυ καθαρα.

Απο τοτε,ειδα κ αλλα κοριτσια με πολυ λιγοτερα ρουχα απο την κοπελα εκεινης της βραδιας να κυκλοφορούν στους δρομους κ ειδα κ αλλους ανθρωπους να ψαχνουν τα σκουπιδια ,μεχρι που επαψα να τους κοιτω κ περνουσα απο διπλα τους θεωροντας τους αναποσπαστο κομματι του χωρου.Η διαφορα στην εικόνα ηταν πως περνουσα απο διπλα κ το ηξεραν πως διακριτικα η αδιακριτα τους κοιτουσα. Η κυρια με τη ρομπα δε το ηξερε αυτο.Την εβλεπα απο ψηλα κ εβλεπα εναν ανθρωπο κατακυριευμενο απο την ανημπορια του.Χωρις αμυνες υψωμενες σε τυχον αδιακριτα βλέμματα περαστικών.Κ χωρις πιθανον καποιο κατάλοιπο συναισθήματος ντροπης.Ηταν πολυ πρωι.Κανονικα κανεις δεν επρεπε να την ειχε δει.Δεν κυκλοφορουσε κοσμος στο δρομακι.Ηταν μονη της, κ εγω που την κοιτουσα.

Δε ξερω τι εγινε τελικα.Ηταν ηλικιωμενη κ πολλοι ηλικιωμενοι,αν κ ειχε περασει καιρος απ τον εμφυλιο,αυτοκτονουσαν ακομη γιατι δεν ειχαν τα μεσα να ζησουν.Δεν ειχαν ουτε για ενα πιατο φαι.

Δε ξεπερασα ποτε την εικόνα της. Για εναν περιεργο λογο,πραγματα που συμβαινουν γυρω μου διαπερνούν τα «φιλτρα» που ειναι οι αμυνες μου κ με χτυπουν κατακούτελα.Οτι καταφερει να περασει,εικόνα,φωνη,οσμη,ανάμνηση,δε μπορω μετα με τιποτα να τα ξεφορτωθώ.

Τη θυμάμαι, καθε μα καθε φορα που κάθομαι μπροστά σε ενα φορτωμενο τραπεζι η οταν πειναω πολυ κ φτιαχνω κατι ωραιο να φαω κ λεω απο μεσα μου κ με ολη μου την καρδια « Θεε μου,σε ευχαριστω γι αυτο που μου χαρισες κ σημερα»

Κ ισως αυτη η εικόνα ειναι που με κανει να αισθάνομαι αγωνια καθε που μπαινω σε ενα σουπερμάρκετ κ βλεπω ολη αυτη την τοσο υπερβολικη αφθονια.Που εχουμε τοσα μα τοσα πολλα κ δε καταλαβαινουμε την αξια τους κ δε γυριζουμε να δωσουμε κατι στον διπλανο μας που μπορει να μην εχει.Οι γονεις μου το ξερουν αυτο κ καθε φορα που παμε σουπερ μαρκετ ειναι εξαιρετικα υπομονετικοι μαζι μου κ συγκαταβατικοι οταν περναω..ωρα μπροστά σε ενα ραφι απορρυπαντικών.Κ εκεινες τις εποχες θυμάμαι οποτε γυριζα εδω επεμεναν να μου αγοραζουν την Αρτα κ τα Γιαννενα.Οχι πως τα ζητουσα δηλαδη,αλλα ο πατερας μου, κυριολεκτικα,αν μπορουσε να μου αγορασει τον ουρανο με τ αστρα νομιζω θα το ειχε κανει μονο κ μονο για να με κανει να αισθανθώ λιγο καλυτερα.

Σαν σημερα,ηταν η πρωτη μερα στο Beo.

Κ οπως ηρθε η πρωτη Δοξα τω Θεω,ηρθε κ η τελευταια.

Ειχαν περασει τοσα χρονια,ειχα αλλαξει,πηγα με την O.στον ιδιο σταθμο λεωφορειου που κατεβηκα οταν πρωτοπηγα.Ειχα κατι τελευταια δηναρια,αφησαμε τη βαλιτσα μου κ το κουτι μου στην κοπελα στο γραφειο (ναι ειχα μονο μια βαλιτσα κ ενα κουτι βιβλια) κ δε θυμάμαι, πηγαμε μαλλον ν αγορασω κατι για το δρομο κ ετσι οπως στριψαμε στον κεντρικο ηταν μια γιαγια καθισμενη σ ενα πεζουλακι μπροστά σε ενα κλειστο μαγαζι (ηταν σουρουπο,τα μαγαζια ειχαν κλεισει).Φορουσε ενα τσεμπέρι οχι μαυρο οπως φορανε εδω κ ειχε το χερι της στο στομα οπως ακριβως το εβαζε η δικη μου γιαγιά οταν ζουσε.Κρατουσε ενα δυο ματσακια μαραμενα λουλουδια,προφανως τα πουλουσε.(Αυτο το ξερουμε μονο εγω κ η O.) της αφησα οσα δηναρια ειχα.Δε θυμάμαι ποσα,εικοσι..πενηντα.. ηταν καποια λεφτα τοτε.Θα ζουσε μερικες βδομαδες.Δεν ηθελε να τα παρει.Της εξηγησα πως εγω φευγω.Δε θα μου χρειαστούν πια.Εκεινη τα χρειαζονταν.Δεν ηθελε,οχι.Ηθελε να μου δωσει τα λουλουδια κ να παρει μονο οσο εκαναν τα λουλουδια.Την παρακαλουσα να παρει τα χρηματα.(Η O. με κοιτουσε, θυμάμαι, με ενα βλέμμα τοσο σοκαρισμενο.Ποιος ξερει τι σκεφτονταν...)Επεμενα.Στο τελος μου εδωσε το ματσακι τα λουλουδια κ εγω της αφησα ολα τα χρηματα.Γυρισαμε με την O. στα λεωφορεια.η κοπελα στα εισιτηρια ειδε τα λουλουδια κ δεν ηξερε,μου ειπε «μμμ,ωραια λουλουδια βρηκες ν αγορασεις».Δεν ηξερε...

Εφυγα.Η τελευταια τελευταια εικόνα ειναι η O. εξω απο το λεωφορειο,να βλεπω στα ματια της να συνειδητοποιεί πως εμεινε μονη. Κ μετα ο ηλιος που δυει πανω στα δεντρα κ στα ποταμακια των Σκοπιων...

Περασαν τοσα χρονια κ εγω, καθε χρονο τετοια μερα τα θυμαμαι....