Μπηκα σε ενα blog που βρηκα απο τον blackfloute." Η Λυδια πολεμα με τον καρκινο".
Κ η Ε.μου ειπε για τη μητερα της κοπελας που μου προτεινε να μου κανει Γαλλικα.Εχει καρκινο.
Κ το κοριτσακι ,η Λυδια,εχει καρκινο...
Κ εγω αισθανομαι χωμα.Διαβασα αυτο,
κ μου θυμησε την καθε φορα που η μητερα μου παει για μαγνητικη.
Ο αδερφος μου παγωνει.Φρικαρει εντελως.Σα να μπαινει σε αλλη διασταση.
Ο πατερας μου στρουθοκαμηλιζει.Για εκεινον τετοιες μερες δεν υπαρχουν.Η μαμα ειναι καλα,δεν υπαρχει κανενα προβλημα..Αλλα χανεται κ εκεινος στον κοσμο του.
Κ εγω κανω τη δυνατη.Για ολους.Γιατι δεν υπαρχει κανεις αλλος να παιξει αυτο το ρολο.
..Εδω ομως,ειναι ενα παιδακι.Κ τα παιδακια θα πρεπει να παιζουν χαρουμενα στις παιδικες χαρες κ οχι να κοιταζουν τα παρκα απο ενα δωματιο νοσοκομειου.....
Το προβλημα με τον καρκινο ειναι οτι βιωνεις ενα συνεχη πονο που σταδιακα σε βελτιωνει ορισμενως ως ανθρωπο αλλα κ σε καταστρεφει,γιατι χρονο με το χρονο ξοδευεις ολες σου τις δυναμεις στο να αντεξεις κ να αντιμετωπισεις την κατασταση.Συγκεντρωνεσαι εξ ολοκληρου σε αυτο κ δε σου μενει ψυχη για ολα τα αλλα.
Το θετικο,ειναι οτι μαθαινεις να εκτιμας τη ζωη.Αυτο που λεει κ στο blog.Μετρας τη ζωη με τις εκπνοες του αλλου.Η στιγμη εχει σημασια.Δεν υπαρχει χρονος για να χανεται.Κ ο χρονος που μενει αξιοποιειται στο επακρο.Για να φτιαξεις μια αναμνηση,για να ζητησεις συγνωμη για να επανεξετασεις πραγματα,για να ζητησεις συμβουλες για το μελλον.
Συνηθιζω να κανω πλακα στη μητερα μου κ να της λεω ¨Αφου δε κανεις τιποτα στο Κατσαπαγκιο,γιατι δε γραφεις καμια βιντεοταινια με συμβουλες? Ξερεις:Πως αλλαζουν τα μωρα,πως φτιαχνουν φρουτοκρεμα,πως πλεκουν βελονακι,τετοια"
Συνηθως γελαμε,μετα απο αυτη την "ατακα"
Κ οι δυο ομως ξερουμε,πως δε θα ναι εδω,να με βοηθησει σε μια τετοια κατασταση κ σε τοσες αλλες.
Αλλα δε θα πρεπε να ειμαι πλεονεκτρια.Τουλαχιστον ειναι ζωντανη.Αυτο ειναι πολυ σημαντικο.
Ειναι τοσο οικειο αυτο που περιγραφεται στο "μερες οχι σαν τις αλλες".
Ειναι καλο ομως να γραφεις γι αυτα.
Γιατι ο καρκινος ειναι ακομη ταμπου στην Ελλαδα (ο Γιαννης ουτε τη λεξη δε θελει να λεει κ οποτε τη λεει την ξεστομιζει με απιστευτο φοβο).
Γιατι σε βοηθα να βγαζεις απο μεσα σου τον πονο.
Γιατι βοηθα αυτους που σε διαβαζουν να καταλαβουν λιγο, πως ειναι
να ξυπνας καθε μερα κ να πρεπει να κανεις τον δυνατο.
Ξεκινησε τοσο καλα η μερα μου σημερα......
2 σχόλια:
Καλημέρα (again)...
Πριν χρόνια έχασα ένα φίλο από λέμφωμα... Θυμάμαι ακόμη τα επιτραπέζια που παίζαμε στον Ευαγγελισμό εκείνα τα Χριστούγεννα (1993)... Πόσο δυνατός και χαμογελαστός είχε παραμείνει θα μου μείνει μεταφυσικά αξέχαστο...
όπως και νά ναι η κοντινή επαφή με το θάνατο είναι κάτι που πρέπει να μας προσγειώνει στο σήμερα και στο τώρα και να μας υποχρεώνει να είμαστε ευχάριστα... Αλλά ως άνθρωποι καίτοι φθαρτοί, είμαστε δυνητικά και εγωϊστικά αθάνατοι... ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε... Για αυτό και γρήγορα ξεχνούμε και φιλοδοξούμε ξανά... ο καθείς κατά πως του κόβει...
Το post για τη γυναίκα με τη ροζ ρόμπα επίσης μου θύμισε ένα ταξείδι interrail που είχα κάνει στα 1988 (όψιμος νέος τότε) σε μια άλλη τελείως διαφορετική ενιαία Γιουκοσλαβία... Επίσης μου θύμισε τη δεκαετία του 70 που ήμουν παις και υπήρχε (στο νότο) διάχυτη η φτώχια... Δεν έψαχναν στα σκούπίδια, αλλά το μπάλωμα στα ρούχα ήταν κάτι το συνήθες...
Ναι..
Δημοσίευση σχολίου