La Vie, C'est Comme Un Vélo

Με πηραν τηλεφωνο για δουλεια.2-8 στο Ν Ηρακλειο.800 ευρω.Χωρις ομως να μου διευκρινιζουν τι ακριβως θα κανω. «Nαι, θα κανεις την ομορφη,θα κανεις ομως κ τη μοιραια ε,θα κανεις βεβαια κ λιγο την εξυπνη». «Ναι τους λεω.Τι θα πει αυτο?Γιατι εχω κανει αρκετα χρονια την ομορφη κ ξερω πως ειναι κατι διαφορετικο απο το να κανεις τη μοιραια..». «Μα ,μου ,σου ,του, ξερετε πρωτα πρέπει να δουμε εαν μπορειτε να κανετε την ομορφη κ μετα θα δουμε αν μπορειτε να κανετε την μοιραια η την εξυπνη,πως θα γινει?Πρεπει να σας δουμε.Να δουμε κ τι αντικτυπο θα εχετε στον κοσμο».(Οχι.Κυριολεκτικα δεν ειναι μπουρδελο.Οι χαρακτηρισμοι ειναι μεταφορικοι). « Κ φερτε μας κ ενα βιογραφικο».

Τους ειπα οτι θα το σκεφτω αλλα ηδη το εχω απορριψει,Δε θελω να βρεθω σε ενα χωρο που ημουν κ στο παρελθόν.Αν ηταν, εμενα εκει κ σημερα θα εβγαζα 800 ευρω τις 2 μερες (αν σκεφτεις οτι πριν 2 χρονια τα εβγαζα δουλεύοντας 2 απογευματα)κ θα ημουν η ‘μοιραια κ η εξυπνη’.Οχι η ‘ομορφη’ που μου προτείνουν αυτοι,που παιζει ομως κ σε αλλα ταμπλο.Εφυγα γιατι επρεπε να κανω εκπτώσεις στην ποιότητα της δουλειας μου.Τουλαχιστον,κ προφανως ηλιθιως, ολα δε μετρώνται με τα χρηματα στο δικο μου το κεφαλι.Κ η σημερινη δουλεια που μου προταθηκε κατι τετοιο φαίνεται να ειναι.Πιστο αντιγραφο της παρελθουσης.

Επισης,σκεφτομαι πως παρ ολο που φαινομενικα ειναι σα να μη κανω τιποτα το ουσιαστικο στη ζωη μου, δεν ειμαι ετοιμη ακομη να κλειστω στους τέσσερις τοιχους κ να παραμεινω εκει για το υπολοιπο του βιου μου.(Αν κ θα πρεπει συντομα να αναθεωρησω αυτη μου την αποψη).Περναω εξω απο φωτισμενα παραθυρα Παρασκευή βραδυ κ με πιανει συγκρυο.Η ζωη δεν ερχεται ξανα.Κ αυτοι δουλευουν μεχρι τις 12 τη νυχτα για λιγα ευρω παραπανω.Δε βλέπουν τα παιδια τους,τους συζυγους τους,τρωνε το κερατο του αιωνα κ αυτοι εκει.Τα λεφταααααα!!!! Κ να πεις οτι τους λείπουνε.(για τους συναδελφους μου μιλαω τωρα.Ενταξει, ρεταρε λιγακι η συζητηση).

Υπαρχουν ακομη πραγματα που δεν εχω κανει (κ καλα θα κανω να τα κανω οσο πιο συντομα).

Κ ειναι αδυνατον να χτυπαω 6-1 (μαζι με το πρωινο ταξίδι για να παω)στη μια δουλεια κ 2-9 στην αλλη.Way too much, κ δεν ειμαι πια 23.

Υστερα,αν δεν ειμαι εκει μεσα η μοιραια κ η εξυπνη,με τη βουλα,δε μου λεει κατι.Αν ειναι ετσι, ανοιγω το δικο μου «μαγαζι» κ την παλευω οπως μπορω.Κ φυσικα αυτο θα κανω τελικα.Eνας απο τους σημαντικοτερους λογους που δεν ανοιξα( γιατι θελει ενα σκασμο λεφτα,δεν ειναι απλο) ηταν γιατι επρεπε να δω τι θα γινει με τον Χαρη.Γιατι αν πηγαιναμε καλα,δε θα αντεχε η κατάσταση να πηγαινοέρχομαι στο ΚατσαπαγκιοΝο1 λογω δουλειας.Oυτε θα μπορουσα να εχω ανοιξει εδω κ να μη περπατουσε η σχεσιςΜετα εγω τι?Καμποσοι ανθρωποι που ξερω την πατησανε ετσι.Βεβαια ειδαμε πως επερπατησε τελικα με τον ΧαρηΕπηραμε –κυριολεκτικα- τα τρία του Κ#$%^@, οποτε κ νομιζω μπορουμε να παμε οπως οπως παρακατω τωρα.

Αν ημουν 25,θα χτυπαγα κ ενα ακομη μεταπτυχιακο στην Αγγλία.Με τις επιλογες που εκανα,ειμαι 30 κ ειμαι εδω.Τωρα εχω μονο χρονο για να φτιαξω τον χωρο μου,να σπουδασω οτι μπορω, ταυτοχρονα, εδω κ να κανω οικογένεια (μουχαχαχα!). Δε θελω να δουλευω για τους αλλους σε δουλειες που εκανα οταν ημουν φοιτήτρια.Τωρα ειμαι κατι αλλο.Θελω κατι που να αντικατοπτριζει τα προσόντα που εχω αποκτησει.

Σε ενα Αμερικανικο αρθρο διαβασα καποτε πως αυτοι που τελικα καταληγουν να ειναι απολυτα επιτυχημενοι στη δουλεια τους ειναι αυτη που εμειναν επικεντρωμενοι στα θελω τους κ δεν εκαναν εκπτώσεις.Δε δεχονταν οποια δουλεια.Περιμεναν την ευκαιρια.Βεβαια,για να το κανεις αυτο πρεπει να υπαρχει κ καποιο back up.Διαφορετικα..το συστημα δε δουλευει.Στην περίπτωση μου,ευτυχως υπαρχει.

Απλα ελπιζω ο Θεος να εχει ενα καλο σχεδιο στο μυαλο του για μενα κ να το ενεργοποιησει συντομα,γιατι στερεψαμε απο ιδεες κ απο δικαιολογιες.