Εμπνευση...

Στα Γαλλικα,τελικα ειμαι πολυ προχωρημενη για το τμημα παρ ολο που οι περισσοτεροι ειναι λιγο πολυ γνωστες της γλωσσας.Καθησα εντελως τυχαια,διπλα σε μια κυρούλα 60αρα, η οποια αν και εχουν περασει 200χρονια απο τοτε που εκανε Γαλλικα πιστευει πως τα μιλάει φαρσι.Οποτε οταν μιλας σε διορθωνει η διορθωνει την καθηγήτρια,εντελως λαθος ομως κ σε μπερδευει.Στην αρχη με παραξενεψε αυτη η σταση μετα τη βρηκα παρα πολυ αστεια.Ααααα η κυρούλα ειναι δημοσιος υπαλληλος (με ποιους παω κ κάθομαι...)που αμείβεται πολυ καλα.Τη ρωτησα,ολη η συζητηση στα Γαλλικα παρακαλω, κ επεμενε πως ναι.Δουλευει μεχρι τις 2 καθε μερα κ παίρνει πολυ καλα λεφτα.Οκ,λεγε με λαμόγιο κ τρελο κομματοσκυλο γιατι διαφορετικα δεν εξηγείται.

Κουραστηκα ομως ολη τη μερα στο δρομο κ δεν εχω τις αντοχες που ειχα στα 17.

Πως αποφασισα να συνεχισω τα Γαλλικα?

Το εφαλτηριο για πολλα απ οσα εχω κανει ειναι ο Χαρης.Κ η ικανότητα μου να μετατρεπω τις αρνητικες εμπειριες σε ενεργεια.Οταν τον γνωρισα,μολις ειχα πρωτοερθει,με το καλημέρα σας μου φορτωσανε τα απειρα μαθ στο Παν/μιο.

Πηγαινα σχολη,γυριζα,διαβαζα 7 ωρες σερι,εκανα διάλειμμα να τον δω,γυριζα συνεχιζα διάβασμα κ κοιμόμουν κ καμια ωρα.Στις εξεταστικες διαβαζα 15 ωρες συνεχομενες κ μαζευα τα πιθανα ενδιαμεσα διαλείμματα σε ενα 2ωρακι για να τον βλεπω.Ειχα τρελη ενεργεια να διαθεσω.Ενιωθα καλα.Μεχρι τον Ιουνη τα χα ξεμπερδεψει ολα.

Χωριζουμε.Στο Παν/μιο με πολυ κοπο περνουσα τα προαπαιτουμενα κ τα πολυ σοβαρα μαθήματα.Ειχε αρρωστησει παλι κ η μητερα μου,απιστευτος πονος.Δε μπορουσα να διαβασω με τιποτα.Απο την αλλη χτυπαγα 3ωρες γυμναστηριο την μερα.Για ενάμισι χρονο.Το χα δει ως αυτοτιμωρία?Ως προσπαθεια αντιμετωπισης του πονου?Δε ξερω.Παραλληλα εφτιαξα τα παντα πανω μου,ντύσιμο, μαλλια,οτι μπορουσε να διορθωθεί με φυσιολ.μεθοδους.Το μπουτι μου ηταν οσο ειναι σημερα το μπρατσο μου.

Αποτελεσμα?Ημουν πολυ ωραια εξωτερικα μεν ,ο πονος δεν ελεγε να περασει δε.Τελικα εφτασε η ωρα του πτυχιου κ αναγκαστικα διαβαζα 20ωρες την ημερα κ περνουσα τα μαθήματα δεκα-δεκα.( κ δεν ειναι καθολου ευκολο στη σχολη μου αυτο).

Οταν ξαναμπηκε στη ζωη μου ο ακατανομαστος (που ομως εχει ονομα),πιλατευα την πτυχιακη του μεταπτυχιακου ηδη 8 μηνες.Ηταν σα το γιοφυρι της Αρτας.Βαριομουν φριχτα.Κ τσακ,μπουκαρει ο Χαρης στη σκηνη κ ολα αλλαζουν.Την εφτιαξα σε 3μηνες.Κ αυτο γιατι η καθηγήτρια βαριόταν ν ασχοληθεί.Τελειωνει κ αυτη η αναλαμπη.Τα Γαλλικα,ηταν μια μισοτελειωμενη ιστορια του παρελθοντος.Ερχεται ο Χαρης κ λεει «αφου αποφασισα να μην ειμαι πια φυσιοθεραπευτης κ θελω να γινω σεφ ,λεω να χτυπησω ενα σεμιναριακι στας Γαλλιας.».Νομιζω πως ηταν η φραση κλειδί.Κατι μεσα μου αποφασισε τοτε πως ειχε ερθει η ωρα να παψουν τα Γαλλικα να ναι μεσα μου η «ασπρη πετρα ξεξασπρη».

Βεβαια ο Χαρης,δεν πηγε ποτε Γαλλια κ ουτε κ θα παει, για σπουδες τουλαχιστον.Το ξεραμε κ οι δυο αυτο.Το πολυ πολυ για κανα ταξίδι του μελιτος τον κοβω.Δεν ειναι απο αυτους που κυνηγανε τα ονειρα τους.Προτιμα οταν τα βρει σκουρα να τα παραταει.Αυτο ομως ειναι δικο του θεμα.

En Fin.Μετα απο 1 ½ χρονο γυμναστικη,ειχα γινει κορμαρα (για τη σωματοδομη μου) πλην ομως,ουδης αντρας με πλησιαζε (ειχα βεβαια σχεση τοτε,αλλα αυτο δε λεει κατι).Μολις ξαναπηρα βαρος,ω του θαυματος.Το κοινο μου γυρισε.

Τωρα με τα Γαλλικα δε ξερω.Στη χειροτερη,θα διαβαζω γαλλικες εφημεριδες με την ανεση που διαβαζω τις αγγλικες κ θα γραφω στη Μορανα μακροσκελη e-mail στα Γαλλικα χωρις να το σκεφτομαι καθολου.