Τα Της Ημερας.

Παω σημερα στη δουλεια.Δε προλαβαινω να κατσω στο –δανεικο-καρεκλακι μου (εν αντιθεσει με τους λοιπους,εγω δε θεωρω οτι το καρεκλάκι που κάθομαι ειναι προσωπικη μου περιουσια), κ αρχίζουν οι γιατρεσες μια συζητηση που με αφορα μεν, αλλα δε με συμπεριλαμβανει.

Το θεμα ηταν ‘ Γιατι η Me,δε βρισκει αντρα’.Το οτι δεν εχω σχεση δεν ειναι κατι που το εχω κρυφο,αλλα βεβαια δεν ειναι κ κατι το οποιο το αναλυω στη δουλεια η επιτρεπω στους γυρω ν ασχολούνται με αυτο.Τουλαχιστον οταν ειμαι μπροστά.Πισω μου δε με νοιαζει.

Το λοιπον,εγω ειχα προλαβει να πω μονο μια καλημέρα κ μετα αρκέσθηκα στο να κοιταω μια τη μια, μια την αλλη που ανελυαν το ποσο δυσκολο ειναι για μενα να βρω αντρα στην ηλικια μου.Γιατι:

Α-οι ελευθεροι ανω των 30 ειναι λιγοι.

Β-απο αυτους οι μισοι δεν ειναι στα καλα τους

Γ-οι αλλοι ειναι η χωρισμενοι σκετο η χωρισμενοι με παιδια η παντρεμενοι κ δε στο λενε.

Δ-κ επειδή εγω θα πρεπει να κοιταω απο 35 κ πανω,γινεται ακομη πιο δυσκολο.

Εν μερη το διασκεδασα.Γκομενιτσες που κατ εμε αλλου πατουν κ αλλου βρίσκονται,απελπισμενα γαζωμένες απο το ‘πρεστιζ’ η οτι εχει απομεινει απο αυτο τη σημερον,της ιδιοτητας του ‘γιατρου’ να επιδεικνύουν τοσο απροκαλυπτα την καφρίλα τους κ την ελλειψη τακτ κ αγωγης.

Δεν ειναι οτι η γνωμη τους εχει καμια σημασια για μενα.κ αλλωστε γνωριζω την ψυχολογία της Ελληνιδας εκ της οποιας ορμώμενες επιδόθηκαν σε ολον αυτον τον ..κανιβαλισμο(σχολιασμο των προσωπικών μου επιλογων),καθως κ εγω Ελληνιδα ειμαι.

Δε παντρευτηκα στα 30αντα?Δε βρηκα ακομη καποιον πιθανο γαμπρο?Ειμαι καμενη!Τελος!

Ωρες ωρες η αντιμετωπιση αυτη με ενοχλεί.Αλλες παλι, οπως ειπα κ πριν, με διασκεδαζει.Ειπαμε.Ειμαι εγωκεντρικη.Γουσταρω πολυ το συμπαν να κινειται γυρω μου ακομη κ...σε αναποδη τροχια.Αλλωστε κ η ‘αρνητικη διαφήμιση’δε παυει ποτε να ειναι διαφημιση.

Ωστόσο,απο ενα σημειο κ μετα με κουραζει κ με στεναχωρει κ με τσαντιζει.Κ μπορει κ να χω μεγαλη ιδεα για τον εαυτο μου,δε με νοιαζει,τουλάχιστον μπορω εμπράκτως να υποστηριξω την αποψη μου για το ατομο μου εν αντιθεσει με αλλες κ αλλες που ναι μονο λαδια κ τηγανητές τιποτα.

Δεν εχω καταλαβει ακομη τι ηταν αυτο στην πρωινή μου εμφανιση στη δουλεια, που πυροδότησε ολο αυτο,που συνοπτικα περιεγραψα πιο πανω.Παντως τραβηξε τοσο που αισθανθηκα ασχημα καποια στιγμη.Ενιωσα αποτυχημενη.Κ ξερω πως ουτε λογικο ηταν το συναίσθημα αυτο ουτε κ θα επρεπε να ειχα επιτρεψει να με καταβαλει. Αλλα ενταξει.Ειναι ο ενας απο τους σκελετους που εχω στη ντουλαπα μου.Συμφωνα με τα έθιμα της Ρωμης,θα πρεπε να μουν τωρα αποκατεστημενη η στον δρομο για την Ιθακη της Νεο-Ελληνιδας,την ‘αποκατασταση’ κ εγω δεν ειμαι.Ουτε που πλησιαζω καν.

Για να σταματησει το πανηγύρι αναγκαστηκα να τους πω,οτι δε με ενδιαφερει ο γαμος για την κοινωνικη αποκατάσταση.ουτε με ενδιαφερει μια συμβατικη σχεση.Θελω καποιον να μπορω να επικοινωνω.Αν οχι,οχι κ c est la vie.

Με κοιταξαν μια στιγμη σοκαρισμενες.Κ μετα συμφωνησαν σιωπηλα μεταξυ τους οτι δε πρόκειται να τα καταφερω με τα μυαλα που κουβαλαω κ μ αφησαν –επιτελους-ησυχη.

Το θετικο της ημερας ηταν οτι πηγα με τη μαμα μου για ψωνια.Οκ,μεχρι ενα μαγαζι με παπουτσια κανα τεταρτακι απο το σπιτι μου που κ γι αυτο πηραμε τρόλεϊ (υποτιθεται γιατι εβρεχε,στην πραγματικότητα γιατι δε μπορουσε) κ αγορασα μποτες που ομοιαζουν τις μποτες ιππασιας.Περιεργως μου πανε, αν κ φοβόμουν πως λογω σωματοδομης κ υψους θα εφερνα περισσοτερο προς τον παπουτσωμένο γατο,παρα προς την κοκκινοσκουφίτσα (οχι δεν ειναι κοκκινες) οπως αποσκοπουσα (ειμαι μια ‘ενζενι’ εγω,μη το ξεχναμε).

Μετα γυρισαμε αναγκαστικα με τα ποδια,η αποσταση για τη σταση της επιστροφης ηταν η ιδια οσο να γυρισουμε σπιτι.Εχω χρονια να παω για ψωνια με τη μητερα μου.Ενα απο τα απλα πραγματα που μπορει να εχει η κορη καθε μαμας κ εγω δεν εχω,αλλα δε πειραζει.Βγηκαν οι εξετασεις της κ ειναι σταθερη.Αυτο σημαινει οτι εχει καλες πιθανοτητες να ζησει ενα εξαμηνο ακομη κ αυτο μου ειναι αρκετο.Ειναι το πιο σημαντικο απ ολα.

Επισης,ηρθε κ ο bro χθες, οποτε σήμερις ειχαμε τη χαρα να παρακολουθησουμε ως οικογενεια το Αλ τσαντίρι του Λαζοπουλου.

Ολα καλα.