Ενα χρονο πριν εδωσα στον Χαρη μια αποδειξη να την παει στους λογιστές του ‘μαγαζιου’ με το οποιο ειχα τη συμβαση.Την πηγε.Το ξερω οτι το εκανε.Το ‘μαγαζι’ λοιπον μου δωσε ενα χαρτι για την εφορια πριν μια βδομαδα.Το πηγα στον λογιστή (πλεον ‘μου’) ο οποιος με πηρε σημερα τηλ να μου πει τα καλα μαντατα.Οτι δηλ. η αποδειξη –ναι η συγκεκριμενη-που ειχε παει ο Χαρης δεν εχει συμπεριληφθεί.Εφυγα απ τα Γαλλικα αρων αρων γιατι ο λογιστης δε μενει κ διπλα.Παω,’μα ειστε σιγουρός οτι ειναι η συγκεκριμενη αποδειξη?’ να τον ρωταω κ να τον ξαναρωταω μεχρι που εχασε την υπομονη του ο ανθρωπος.Ναι ειναι λεει σιγουρος!100% !Δηλ πως αλλιως να μου το πει????Ναι,ειναι σιγουρος!
Κ ρωτω εγω τωρα ποια η θεση μου οεο?Επρεπε να παρω τον Χαρη.Δε γινοτανε.Μια στο εκατομμυριο να μην την ειχε δωσει κ μετα που δε του μιλουσα δε θα μπορουσε να μου το πει.Ω,το ξερω οτι την ειχε δωσει αλλα το θεμα ειναι οτι επρεπε ν αποκλεισω την πιθανότητα γιατι αυριο θα πρεπει να παω να συνεννοηθώ μ ενα καρο ανοητους γραφειοκράτες.
Ενα χρονο δε του μιλαω κ τωρα αναγκάσθηκα να τον παρω ΕΓΩ τηλεφωνο!Κ δεν ειναι οτι δε του μιλαω απο πεισμα.Εχω πολυ καλο λογο.Κ βρεθηκα τελικα να καταπιω την περηφάνια μου κ να του τηλεφωνησω.Πως θα πρεπε να αισθάνομαι δηλαδη?
Κ του τηλεφωνησα.Ηταν καπου ησυχα,ηρεμος,μια χαρα με τη ζωη του,τυπικοτατος μαζι μου.Κ αισθανθηκα παλι,τοσο στεναχωρημενη κ τοσο μονη.Συνειδητοποιησα οτι οσο κ να προσπαθώ δε καταφερνω να τον βγαλω απ τη ζωη μου.Τοσες αποδειξεις.Αυτη επρεπε να χαθει????
Κ δε ξερω ουτε γιατι συμβαίνει αυτο ουτε τι πρεπει να κανω για να το αντιμετωπισω κ να βγω απ τον φαυλο κυκλο.
Ολα ηταν/ειναι παρα μα παρα πολυ σαφη.
Εκεινος εχει κανει την επιλογη του.’Εσυ η γυναικα μου κ εσυ απλα μια φιλη την οποια κ θ αναστατωνω ενιοτε κ την οποια θα συμβουλεύομαι κ θα χρησιμοποιώ ποικιλοτροπως προκειμενου να νιωθω καλυτερα’
Κ εγω εχω απαντησει ‘Που να χτυπιέσαι,οχι.Η θα παρεις ολο το πακετο η τιποτα’.
Κ που καταληγουμε?Να του τηλεφωνω εγω.
Ενδεχομενως κ να μην προσπαθώ αρκετα.Πρεπει προφανως να προσπαθησω περισσοτερο.
Απλα σημερα που γυρισα περπατώντας σπιτι προσπαθώντας να ηρεμησω σκεφτομουν παλι το ιδιο πραγμα.
‘Γιατι δε διαλεξες εμενα?Γιατι δε διαλεξες εμενα?’
Κ τωρα που θα παρω τηλεφωνο την Ο., θα της πω παλι την ιδια ατακα
‘Γιατι ρε συ,δε διαλεξε εμενα?Τι εχω λιγοτερο?Ενταξει,ειμαι απλα η me.Κ μπορει η αλλη να ειναι πιο χαρτινη κ πιο ξανθια κ πιο γυμνη απ’οτι εγω κ σιγουρα με λιγοτερα προβλήματα κ λιγοτερες ευθυνες απο εμενα.,αλλα τον αγαπαω στ αληθεια κ το ξερει.Γιατι δε διαλεξε εμενα?’
Κ η Ο.παλι θα μ ακουσει υπομονετικα,γιατι με αγαπάει κ δε θα χει τι να μου πει,γιατι δεν υπαρχει να μου πει κατι.Αυτα ειναι τα θελω του, κ δε ξεπερνιουνται.Στην πολυ επιφανειακη εποχη που ζουμε,διαλεξε το πιο σωστο για εκεινον.Κ καθε μερα λεω στον εαυτο μου οτι ακριβως επειδή τον αγαπαω,αυτο που θελω γι αυτον ειναι να ειναι ευτυχισμενος κ καλα κ ειναι κ τα δυο εκει που ειναι-προφανως,για να ειναι.Αλλα εχω συνεχεια μεσα μου αυτο ‘Γιατι δε διαλεξε εμενα?’
Δυστυχως δε μπορω να κανω τιποτα γι αυτο
Ωραια τα χω καταφερει με τη ζωη μου.Λαμπρα!
