Πρωτοχρονια

θα μπορουσε να ειναι αυτη η περιοδος της ζωης μου (αν θεωρησουμε οτι μια χρονικη περιοδος χ θα μπορουσε ν αντιστοιχει σ ενα 24-ωρο) που πρεπει να βαλω καποια σημεια στο δρομο που υπαρχει ανοιχτος μπροστα (για ενα χρονο) κ να προσπαθησω ν ακολουθησω the pathways που οδηγουν σ αυτα.
Οπως χαλαρα κανω καθε Πρωτοχρονια 'φετος θα κανω αυτο' κ 'θα προσπαθησω εκεινο'.
Κ ειναι τοσα πολλα αυτα τα καθημερινα μικρα που με καταπινουν κ εμενα κ την ενεργεια μου (ποτε δεν ημουν ιδιαιτερα οργανωτικη) που μου ξεφευγουν στοχοι κ σημεια κ προοπτικες κ δυνατοτηες.
So far καταφερα να επισκεφτω οδοντιατρο κ οφθαλμιατρο (ναι η λοιμωξη περασε αλλα : αφηνει λεει παντα μια νευρωση.
Οπερ,οποτε το αγχος με τσακιζει-τουτεστιν παντα-εκτος απο τις δερματιτιδες κ τα λοιπα ευχαριστα που εχω αναπτυξει με τα χρονια-θα με τσακιζει τωρα κ η βλεφαριτιδα)
anyway
υπολογιζω μετα την Αγγλια να παω να χτυπησω κ εκεινα τα εμβολια κ τους λοιπους γιατρους που αρνουμαι πεισματικα να επισκεφτω αλλα π ρ ε π ε ι.
κ φυσικα την οδηγηση
κ φυσικα τα Γαλλικα
κ φυσικα 2 ΚΕΚ που δικαιουμαι
κ φυσικα μερικα συνεδρια
κ τις ωρες χειρουργειου
κ καποια εργασια (?)
Δυστυχως σ ολα τα παραπανω,δε μπορω να συμπεριλαβω την πιθανοτητα σχεσης.
Νομιζω οτι πλεον,ειναι way out of my hand. Αν δε με πλησιασει καποιος επειδη τον αγγιξε το 'ιμπαλς',δε βλεπω προκοπη.
θα γεμισω το μπαλκονι μου λουλουδια,θ αποκτησω μια σταθερη δουλεια/καριερα κ μετα,θα προτεινω στον Lju να κανουμε ενα παιδι. The best σεναριο.

Θα μπορουσα βεβαια,να μη γραψω ολα τα περι 'νεος χρονος νεοι στοχοι που κ που να λες κ οχι' κ να μιλησω για αλλα πιο βατα κ καθημερινα.
Οπως το οτι εχω φτασει σ ενα σημειο να πηγαινω στη δουλεια κ ν ανησυχω.Οχι μονο για τους ασθενεις μου,αλλα κ για το ποσο θα τους παρει ν αποφασισουν να σπασουν τη συμβαση επειδη 'πρεπει' να προσλαβουν καποιον αλλον (Τα μεσα,στην Ελλαδα του 2008 δε γνωριζουν παραταξεις-αυτο ειναι παρατηρηση προς οποιον το παιζει ακομα αγωνιστικος,ασχετως παραταξης),για το ποσο καλυμμενη ειμαι νομικα στο να ασκω αυτο που ασκω με τα minimum μεσα,σ ενα χωρο που θα πρεπε να ειναι καλυμμενος απ ολες τις αποψεις.Οπου ο απλος μεσος Ελληνας ασθενης θα πρεπε να εκτιμα την προσπαθεια σου.Χτυπα το τηλεφωνο κ δε θελω να το σηκωσω.Λειπει ο μονιμος κ ανησυχω.Το μονο που κραταει τον κοσμο μου σταθερο εκει,ειναι η εμπιστοσυνη σ αυτα που ξερω κ η πεισματικη διαθεση να κανω χρηση γωσεων που μου κοστισαν την Αρτα κ τα Γιαννενα να τις αποκτησω.Αυτα δε μου συνεβαιναν παλια.Μπορει να ναι απ το στρες.Μπορει απλα τα νευρα μου να μην αντεχουν αλλο.Μπορει κ να μαι υπερβολικη (ελα ομως που αυτο το τελευταιο ειδικα δε το νομιζω)
Εχω μειωσει ασυναισθητα την προσπαθεια μου στο μισο.Την προσπαθεια για ευγενεια,για παροχη υπηρεσιων οπως θα επρεπε να ειναι-ανθρωπινη πανω απ ολα- ειμαι στο minimum.Στο hibernate.Εγω που θεωρω πως εχω μεσα μου κατι ψυγματα ανθρωπιας ικανα να με κανουν να κανω το καλυτερο δυνατο που μπορω για τον καθε αγνωστο που μπαινει εκει μεσα.Κ ομως.Στο hibernate.Κ καθε μερα,μπαινω ολο κ βαθυτερα.Η μητερα μου μου λεει 'μα γιατι δε κανεις αυτο,γιατι δε ζητας εκεινο'.Δε καταλαβαινει,γιατι ενω μπορω ν αναμορφωσω τον χωρο,τα δεδομενα,ολα, δεν το κανω.

Τωρα,που βλεπει το 'φαιδρον' της καταστασης,εχει αρχισει να μη μου λεει τιποτα.
Παλι αυτη η αισθηση του αναποφευκτου μεσα μου.
Η αισθηση του γκρεμου που λεει κ ο Αβερωφ (ν0μιζω,πανε κ χρονια) στη 'Γη της Οδυνης'.

Ο υπολογιστης,σταθερα τα παιζει.
Μεταφερω σιγα σιγα τα παντα στον εξωτερικο σκληρο.

Μονο σταθερο σημειο ο Lju.Τιποτα δεν ειναι τυχαιο στη ζωη.Κ ολα αυτα τα μη τυχαια/τυχαια,ειναι μοναδικα.Κ να που ερχεται μια μερα,αυτη η μικρη κουκιδιτσα του παρελθοντος χρονου,να μπορει να σε κρατησει σ ενα σημερα που μωβιζει (μωβ-το χρωμα του πενθους) σταθερα στο βαθος.
Μια μικρη κουκιδιτσα του παρελθοντος χρονου,μπορει να σε κρατησει σε μια αεναη διαδικασια 'ξυπναω,παω δουλεια,σκιζομαι,γυρναω,τρωω κατι,ισα που προλαβαινω να συρθω ως το κρεβατι'.
Αλλα οκ.
'Νεος χρονος,νεοι στοχοι,που κ που να λες κ οχι'.
Γι αποψε θα κρατησω αυτο.