Ανθρωποι και..ανθρωποι

'Ξημερωωωωωνειειειειειι μα κοιμησου εσυυυυυ'...οχι.Χμ,καλα.Λοιπον ξημερωνει κ παω οπως καθε μερα στη δουλεια.Το στρες μου εχει αρχισει κ αυξανει σταθερα κ κατα τη μεση της ημερας χτυπαω πικ με αποτελεσμα κραμπες στο στομαχι,αλλα ασχετο.
Ειμαστε λοιπον,καπου στη μεση της ημερας.Μας τηλεφωνει ειδικευομενη απο το Α. θελει να στειλει να δουμε εναν ασθενη.Συζηταμε.Τα λεει γρηγορα'πιο αργα' της λεω 'χρυση μου,διοτι εγω ειμι καλλιτεχνης κ θελω τον χρονο μου να καταλαβω τι παιζει ιατρικως'.Γελαει,τα λεει πιο αργα.Δε τη πειραζει που δε το παιζω Ιπποκρατης (αλλος παρα τω Θεω να ητανε, θα μου την ειχε πει ετσι για τονωση του εγω, καθαρα).Της λεω τι θεραπεια να ξεκινησει.Σειρα της να μην κατεχει τι της λεω.Μια δυο,στο τελος ανοιγω το συνταγολογιο κ της τα διαβαζω απο μεσα.Οκ,συνεννοηθηκαμε.Ουτε κ εμενα με πειραζει που κατι δεν ηξερε.Η απολυτη κατανοηση,μεταξυ δυο ανθρωπων που νοιαζονται για το καλο του ασθενους κ που κατανοουν οτι ουτε ο ενας ουτε ο αλλος γινεται να τα ξερουν ολα.Δυο ανθρωποι,που αν θες τους λες κ επιστημονες,αρκετα φυσιολογικοι.
Συμφωνουμε να μου στειλει τον ασθενη με παραπεμπτικο κ να της στειλω τι ειδα,με αλλο (γενικως,τα χαρτια να κινουνται).Ολα καλα.
Περναει η ωρα κ τα ραντεβου.Ο επικοινωνιακος καποια στιγμη,ανθρωπος ειναι, παει τουαλετα.Μενω μονη μου κ χαρχαλευω οπως παντα κατι.Ανοιγει η πορτα.Ο νοσοκομος του Α. κ ο ασθενης του Α.Τους λεω να περιμενουν εξω.Θελω να γυρισει ο επικοινωνιακος να μαστε δυο.Στα βαρια περιστατικα δε θελω να μαι μονη,ποτε δε ξερεις τι γινεται.Ο ασθενης βγαινει.
Ο νοσοκομος οχι.
Μαλιστα κλεινει κ την πορτα πισω απο τον ασθενη.
Στην αρχη σκεφτομαι οτι θελει κατι να μου πει για τον ασθενη.Αντ αυτου εισπρατω ενα 'που ειναι ο γιατρος?"
Αααα λεω,μαγκα μου,δεν αρχισαμε καλα.
'Στην τουαλετα'απανταω (διοτι 'ο γιατρος ειναι αρεν.Ε,ο αρεν γιατρος ειναι στην τουαλετα,σωστα?)
'Θ αργησει πολυ?'
'Στην τουαλετα πηγε,νομιζω εχουμε δικαιωμα να πηγαινουμε στην τουαλετα'
Σιωπα...
Εγω τωρα,σα μαλακας ιδεολογος που ειμαι περιμενω να βγει να κατσει να προσεχει τον ασθενη.
Αντ αυτου,πλησιαζει τον καθρευτη κ κοιταει τα δοντια του.
Οκ λεω,this is the time!Ουρα!Ουρα!Ουρα! (ιαχη ειναι αυτο)
Καθομαι στο γραφειο κ ανακατευω υπεραπασχολημενη τα χαρτια μου.'Εσεις τωρα του λεω τα χα μου αδιαφορα,κανονικα δε θα πρεπε να ειστε εξω?Νοσηλευτης δεν ειστε?'
'Ναι, μου λεει,νοσηλευτης.Θελεις να βγω εξω?'
'Μαζι με τον ασθενη δεν ηρθατε?' συνεχιζω αδιαφορα ταχα μου ταχα μου.
'Ναι, μου λεει, αλλα θελω να ρωτησω κατι τον γιατρο για μενα.'
Εκει ηταν που τα πηρα στο κρανιο.
Που να σου πει κανενας,ηρθες μ εναν ανθρωπο,που θεωρησαν απ το νοσοκομειο σου οτι χρειαζεται να εισαι κοντα του γι αυτο κ σε στειλανε κ του κλεισες την πορτα στη μουρη κ εμεινες κ μεσα για να δουν εσενα κι ας παει να πνιγει ο ασθενης.
Χαμογελαω.
'Εσας θα σας δει ο γιατρος καποια αλλη φορα,τωρα θα δουμε τον ασθενη'
'Μα κατι μικρο θελω, δε θα τον αργησω πολυ'
'Ναι,του λεω μονο που για εσας θα ερθετε μια αλλη μερα, σημερα θα δουμε τον ασθενη.'Κ εχω αυτο το βλεμμα το 'δε σηκωνω κουβεντα, κ τους ζυγους λυσατε παρ αυτα γιατι θα ξεσπασει ο ελ νινιο'
κ βγηκε κακην κακως κ η αληθεια ειναι,δε θυμαμαι τι του ειπα αλλο γιατι ειχα αρχισει ηδη να βλεπω αστρακια απ τον θυμο μου.
Κ λεω εγω τωρα..καθομαι κ κακιωνω με τον απλο πληθυσμο,που σε τελικη ουτε μορφωση εχει ουτε κ αλλη αντοχη πια,που δε συνειδητοποιει την σημαντικοτητα του προβλημτος του αλλου η την επικινδυνοτητα της καταστασης η το οτι ο συνανθρωπος ειναι 200 χρονων κ μονο γι αυτο πρεπει να προηγηθει.
Εδω ο αλλος, νοσηλευτης! ( κ μην ακουσω τα τοσα χρονια στο συστημα τα ειδε ολα κ φρικαρε,γιατι αμα εισαι εαυτουλης εισαι εαυτουλης κ αμα εισαι ουμανιστης,εισαι ουμανιστης no matter what) Κ ετρεξε να προηγηθει του ασθενους!Ενας ανθρωπος που θα πρεπε κανονικα να εχει συναισθηση της ανυμποριας κ της αναγκης του αλλου..Φτου!
.......................................................................................
Τελικα,μεγαλο σχολειο το νοσοκομειο.
Μεγαλο κ αγχωτικο..