οτι θ αραξω με το ποτακι μου μπροστα στην tv κ τα ποδια πανω για ν απολαυσω μετα απο πολυυυυυ καιρο μια ησυχη νυχτα καθοτι αυριο αριβαρει κ το αστροπελεκι-bro κ θα χρειαστει το σπιτι,οπερ θα με πληρωσει για να παω για ψωνια so θα μαι στους δρομους κ τα σοκακια.
Μου τηλεφωνει η Ε.
-Βγαινεις καθολου ρε me?
-Οχι.
Ποσο καιρο εχεις να βγεις.
-Πολυ
-Για καφε?
-Δε θυμαμαι
-Κανα γκομενακι παιζει?
-Που?
-στο νοσοκομειο
-Αφου ειδες ποσο απομονωμενο ειναι το ιατρειο.Δε κυκλοφορει ανθρωπος σ εκεινο το σημειο
-Μα αμα δε βγεις πως θα γνωρισεις κοσμο?
κ ηρθε κ με καταρακωσε νυχτιατικα.
Αϊ σιχτιρ.
Δηλαδη τι να κανω?
Εκτος απο το να δουλευω σα παλαβη κ να διαβαζω σαν ακομη πιο παλαβη για να γεμισω τον νεκρο/χωρις νοημα χρονο
κ επισης να τρωω σαν παλαβη (οκ αυτο προσπαθω να το κοψω,σοβαρα τωρα δε παει αλλο)
για να καλυψω το συναισθηματικο κενο
δε βλεπω να υπαρχει τι για να το κανω.
Γαματα.Αυτα αμα ειναι να σου κατσουν σου καθονται,δε παιζει κατι αλλο.
κ ειναι κ ενα μεγαλο κομματι του εαυτου μου που μετα απο τοσες θανατηφορες ατακες που χω ακουσει απο γκομενους,αρνειται να προσπαθησει το οτιδηποτε προς την επιτευξη διαπροσωπικης σχεσης με αρσενικο που να εμπεριεχει την πιθανοτητα σεξ.
Απλα δεν αντεχω αλλη θανατηφορα κομπλεξικη ατακα.
Η μπορει να ναι απλα μια δικαιολογια.
Επι της ουσιας,δε παιζει τιποτα κ δε φταιω εγω γι αυτο,ειμαι σιγουρη.
...
Το παραθυρο του ιατρειου δεν εχει θεα.
Βλεπει ομως το απεναντι παραθυρο που ειναι το δωματιο που βαζουν τις νεες μητερες με τα μωρα.
η κουνια του μωρου ειναι μπροστα στο παραθυρο.
Σημερα εκει που καθομουν κ στριφογυριζα στην καρεκλα κοιταξα απενατι,η κοπελα φαινεται μολις ειχε γεννησει κ ηταν ολοι πανω απο την κουνια του μωρου,παπουδες συμπεθεροι κλπ με ενα χαμογελο ευδαιμονιας ως τ αυτια.
Κ δε ξερω γιατι τωρα το θυμηθηκα,ηταν απλα μια εικονα.
Ποιος ειπε πως οι Καρκινοι δεν ειναι ανθρωποι για οικογενεια?
3 σχόλια:
Me μου θα έρθουν όλα μη στεναχωριέσαι. Εγώ θα κάνω 4 παιδιά. Έτσι μου είπε μια τσιγγάνα. Δεν το κόβω να προλαβαίνω όμως εκτός αν βγούνε τετράδυμα. Μια κι έξω :)
Θα σου συνεχίσω το στόρυ με το μοναδική κοπέλα που με άγγιξε. Έμενα σε εστία του εξωτερικού. Κάθε εξάμηνο έρχονταν τουλάχιστον 3 καινούριες στην εστία και στον όροφό μου. Συνήθως ήταν 6. Από τις 60 που γνώρισα μόνο το πιτσιρίκι άξιζε. Είναι θέμα τύχης. Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ είναι να ζεις. Να βγαίνεις να είσαι ξεκούραστη χαρούμενη, άνετη και ήρεμη και θα σου χτυπήσει την πόρτα κάποιος. Αν όμως είσαι πεσμένη σε αποφεύγει εκτός αν είναι ανθρωπιστής και σε ρωτήσει γιατί είσαι πεσμένη. Να θυμάσαι όμως κάτι στη σημερινή εποχή της ταχύτητας και του στρες δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε δυνάμεις για ανθρωπισμό.
Οπότε σου μένει το να φροντίσεις να είσαι χαρούμενη. Κι αν θες τη γνώμη μου νομίζω ότι κάνεις για οικογένεια γιατί ασχολείσαι με το σπίτι και μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Άλλο το ότι δεν έχεις βρει το άλλο μισό.
Το βασικότερο είναι να μην μιζεριάζεις. Όλα τα άλλα θα γίνουν όταν έρθει η ώρα τους.
Κοίτα ειλικρινά, σίγουρα μου αρέσει η εικόνα ενός ζευγαριού με παιδί... Η εικόνα με όλο το σόι και τα πεθερικά, κάπως μου φέρνει σε ναυτία... Πάντα μου άρεσαν τα παιδιά... Ποτέ όλοι αυτοί οι πολυσυμπλεγματικοί συμβατικοί κανόνες που προϋποθέτουν. Τελευταία στην Ελλάδα η κατάσταση δεν πάει άλλο. Ιδίως με εκείνα τα δύο ονόματα που παίρνει το άφταιγο παιδί (ένα παιδί δύο πεθεροί-πεθερές). Έλεος.
Εμένα η γενιά μου ευτυχώς έχουν όλοι παιδιά γύρω στα 10 ετών και μιλώ για αυτούς που σπούδασαν και όχι για αυτούς που δεν σπούδασαν γιατί ενός συμμαθητή μου που δεν σπούδασε το τέκνο έδωσε πέρυσι πανελλήνιες.
Εδώ εξαιτίας του ότι έχει πεζοδρόμια και όχι ανέκδοτα, βλέπεις συχνά έγγυες και γυναίκες με καροτσάκια... αρκετούς πατέρες με μάρσιπο και μωρό... Η εικόνα μου αρέσει...
Τώρα αυτό με τα... ζώδια το αφήνω ασχολίαστο...
Δημοσίευση σχολίου