Στο Γιατρο

Σημερα ηταν η μερα του γιατρου.Ο οποιος κανει ιατρειο 6-8 το πρωι γιατι φυσικα το ιατρειο ειναι παρανομο κ μετα πρεπει να παει νοσοκομειο (αχαχαχαχααααα) το οποιο βεβαια σαν ωρα ειναι επισης πολυ βολικη (αν δε μενεις μακρια απ το ιατρειο του γιατρου) διοτι μπορεις κ εσυ να πας πριν πας στη δουλεια.Το βρηκα εξαιρετικα βολικο.
Δεν ειχα ξαναπαει οποτε μου πηρε ενα γενικο ιατρικο οικογενειακο ιστορικο.Εκει ηταν που δε ξεκινησαμε καλα.
Διοτι μολις ανεφερα τον καρκινο που βολταρει ενδοοικογενειακα κοντεψε να πεσει απο την καρεκλα του με το γεγονος οτι ενω ειμαι 32, κ με αυτο το ιστορικο δεν εχω κανει ακομα μαστογραφια η υπερηχο μαστου.Προσπαθησα να του εξηγησω,οτι ξερω πολυ καλα τι λενε οι στατιστικες κ οι γιατροι κ μπλα μπλα μπλα αλλα δεν ηθελα να ειμαι ακομη ενα νουμερο στη στατιστικη η ενα ακομη ανωνυμο ατομο για ερευνα (καθως ανοικω στο ταργκετ γκρουπ υψηλου κινδυνου κ οποιος γιατρος θελει να κανει ερευνα σε ψαχνει) κ ουτε ηθελα να μπω σε μια 'λιστα' η οποια θα μ εστελνε στο χειρουργικο τραπεζι με την πρωτη.Σαν ανθρωπος κ σαν ασθενης κ εφοσον γνωριζω τις πιθανες συνεπειες εχω δικαιωμα επιλογης κ επελεξα αυτο.
Φυσικα,δε του τα πα ολα αυτα , για τον απλουστατο λογο οτι δεν ενδιαφερονταν να με ακουσει.Αυτος ηταν η αυθεντια,τα ηξερε ολα κ τελια.
Με εξεταζει.
Αποφαινεται οτι δεν εχω τιποτα.Μου εξηγει τι ειναι αυτο που εχω,οτι ειναι φυσιολογικο,δε φευγει,ολα καλα κ εν ολογις να μαθω να ζω μ αυτο.
Του λεω οτι καταλαβαινω τι μου λεει,αλλα εγω θελω να το βγαλω για ψυχολογικους λογους,γιατι δε νιωθω καλα ετσι.
Δευτερη εγκεφαλικη συμφοριση.
Μου λεει οτι οχι.Οτι πρωτη φορα το ακουει αυτο που το λεω.Ειναι μια φυσιολογικη κατασταση,με καλες πιθανοτητες εξαπλωσης κ τι θα κανω τρεις κ λιγο θα κανω αφαιρεση?
Η απαντηση μεσα μου ειναι ναι.
Προσπαθου να του εξηγησω,οτι εγω κ αυτος καταλαβαινουμε οτι ειναι μια καλοηθη κατασταση.Οι ανθρωποι ομως δεν ειναι ολοι γιατροι κ δε το βλεπουν ετσι.
Οχι αυτος να επιμενει.Να μαθω να ζω μ αυτο κ ολα ειναι καλα.κ σε τελικη αμα θελω σωνει κ ντε να ξαναπαω τον Σεπτεμβρη.(Για κατι που μπορουσε να γινει κ τωρα)
Δεν επεμενα.Οχι γιατι εβλεπα οτι δε θα συνενοηθουμε αλλα γιατι σκεφτηκα οτι για να επιμενει τοσο υπαρχει μια μεγαλη πιθανοτητα να μην ξερει να κανει τη διαδικασια.
Επισης,οταν ζητησα να μου γραψει καποιες εξετασεις που μου ειπε στο βιβλιαριο μου ειπε οτι δε νομιζει οτι το ταμειο μου μου τις δικαιολογει οποτε κ δεν τις γραφει.
Μια χαρα τις δικαιολογει το ταμειο το ξερω ντε φακτο απλα οταν εισαι παρανομος φοβασαι καμια φορα κ τη σκια σου.
Οκ,ειναι προφανες οτι πρεπει να παω κ αλλου.
Τουλαχιστον ειμαι καλα κ κατι τεστ που μου κανε βγηκαν ολα οκ.
Εν μερει,ενας γιατρος αποστασιοποιημενος που να ξερει τι δουλεια του κ να ναι ψυχρο αιμα ειναι καλυτερα απο εναν που συμπασχει με τον ασθενη.Αυτος που συμπασχει,μπορει να σ αφησει να παρεις λαθος παοφασεις για σενα χωρις να το θελει.Ο αποστασιοποιημενος (αμα ειναι καλος γιατρος) οσο τον 'ταϊζεις' με χρηματα σε οδηγει σταθερα στο καλυτερο για σενα.Απο κει κ περα,μυαλο εχεις,αν δεις οτι κατι δεν ειναι οκ μπορεις ν απευθυνθεις κ αλλου.Τουλαχιστον ετσι νομιζω.Ωστοσο,θεωρω οτι ο,τι κ να ναι,θα πρεπει τον ασθενη να τον ακους.Χαιρω πολυ αυτο που εχω θεωρειται φυσιολογικο (μεχρι να παψει να θεωρειται,αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια) το πως εγω αισθανομαι δεν εχει σημασια?
Κ επειδη νομιζω οτι εχει ακομη κ για εναν αποστασιοποιημενο γιατρο,νομιζω οτι ακουγε τι του ελεγα,αλλα πιστευω οτι περιμενε απο εμενα να καταλαβω με τη σταση του οτι δεν το κατειχε να μου κανει τη μικροεπεμβαση.Στο μονο που ητανε σωστο ηταν στο θεμα του χρονου.Μες στο κατακαλοκαιρο δεν ειναι να κανεις τετοιες επεμβασουλες οποτε θα περιμενω ως τον Σεπτεμβρη.