Η ΠΟιηση,Μια Ανοιξιατικη Μερα

Μεσα σ ολα τα πραγματα που εκανα παλαιοτερα κ ηρθε το σημερα για να μπορεσω να τα εκτιμησω ,καλα λενε πως η μονη μας πατριδα ειναι τα παιδικα μας χρονια-γεγονος,ηταν να διαβαζω ποιηση.Την οποια περιεργως αφομοιωνα αμεσα.Τουτεστιν ακομη θυμαμαι αρκετες δεκαδες στιχους by heart που λεν κ οι φιλοι μας οι Αγγλοι.
Σημερα επεσα [ανω σ ενα αρχιο podcast για την Κικη Δημουλα με την οποια κ δεν εχω ασχοληθει (εμφανιζω μια ροπη προς συγγραφεις κ ποιητες του μεσοπολεμου) .
So ηρθε ο καιρος κ γι αυτο
”…Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.”

Κική Δημουλά «Πέρασα μέρες με βροχή…»