Για όταν η μαμά δε θα είναι εδώ

 Και ναι τα χρόνια έχουν περάσει (ανεπιστρεπτί) κ τώρα μια αιωνιότητα κ μια μέρα μετα,αποφάσισα να ξαναγράψω.

Πέθανε η μητέρα μου δυο χρόνια πρίν. Και από τότε διαρκώς συναντώ ανθρώπους που ξέρουν μια άλλη γυναικα.Μια άλλη βούλα την οποία δε γνώρισα εγώ ποτέ.

Σκέφτηκα λοιπόν πως για τα δύο μικρά θηρία που αποκαλώ παιδιά μου - αν επιβιώσει το ιντερνετ και το μπλογκ- θα είναι η γνωριμία με αυτή την άλλη ''μαμα'' που εκείνα δε θα γνωρίσουν ποτέ στην καθημερινότητα τους.

Οπότε που και που αν έχω κάτι να γράψω που να θέλω να γνωρίζουν στα χρόνια που θα ρθουν,θα το γράφω εδώ.

Δυστυχώς μετά από μια δεκαετία γεμάτη φρίκες,δεν έχουν μείνει και πολλά από τον παλιό μου εαυτό που αγαπώ περισσότερο γιατι γελούσε,άκουγε μουσική και είχε ελπίδα (η κατάθλιψη σου τα αφαιρεί αυτά.Ευτυχώς μου άφησε τη νοητική ισορροπία μου κάτι είναι και αυτό), αλλά και πάλι.Θα είναι γι αυτόυς κάτι για όταν δεν είμαι εδώ να τους φωνάζω.