Χθες το βραδυ,που ημουν στην Κατεχάκη,εκανε παρα πολυ κρυο κ εγω ειχα μια πολυ δυσκολη κ πικρη μερα.Αισθανομουν παρα πολυ μονη.Κ το ξερω πως περιμενεις κατι τετοιες στιγμες για να ξεπεταχτεις μες στο κεφαλι μου κ την ψυχη μου κ να τα κανεις ολα γι αλλη μια φορα μανταρα.
Ημουν τοσο μονη,που δε μπορεσα να το κοντρολάρω κ σου στειλα sms, τελικα.Μου λειπεις παντα το ιδιο.Κ προσπαθω να βρω καποιον, κατι να σου μοιαζει- στα καλα- κ ολο γυρω μου, μαλακες.Κ ουτε που ξερω πως να το εξηγησω αυτο ουτε κ πως να το διαχειριστω.
Κ σου γραψα απλα πως ,δε ξερω για σενα αλλα εγω εχω μονο αυτη τη ζωη.
Αυτη τη ζωη,που θα μπορουσα να τη μοιραστω μαζι σου αλλα αυτο δε σου το ειπα κ τι νοημα θα ειχε αλλωστε?Στο χω πει τοσες φορες-που εσυ δεν εδωσες σημασια- στο παρελθόν,που μου τελειωσαν οι λεξεις.
Κ αφου το στειλα,το μετανιωσα,τα sms ειναι πραξεις χωρις περιεχομενο.Αν ηθελες να μου μιλησεις ξερεις που ειμαι,μπορουσες να με βρεις.Αν ειχες διαπιστωσει πως ειμαι σημαντική,ξερεις που ειμαι θα με ειχες βρει.Αν ειχες θελησει,ξερεις που ειμαι θα με ειχες βρει.
Μονο sms ξερεις να στελνεις για να μου ταραζεις τη ζωη.
Κ φυσικα δεν απαντησες.Τι ν απαντουσες?Ειχες κ τι να πεις?
Αστο καλυτερα.
