Πολεμος!Μα παλι?

φαινεται οτι οπου κ αν βρεθω εγειρω εντασεις.Δε ξερω πως αλλιως να το εξηγησω.
Παω.Χτυπαω την πορτα.Ξερω απο πισω της ειναι ενας μονιμος, ενας επικουρικος.Αντρες κ οι δυο.Φοραω το καλυτερο μου χαμογελο κ μπαινω.Ο ενας καθεται στο γραφειο.Ειναι φιλικος προς το χαμογελο μου το νιωθω με τη μια.Ο αλλος εχει την πλατη γυρισμενη κ δουλευει.
'καλημερα' λεω στον φιλικο.'Καλημερα!' μου απανταει.Τωρα τον κοιτας στα ματια.ο αλλος συνεχιζει να δουλευει.'Ειμαι η καινουργια επικουρικος' του λεω.Ο αλλος μ εχει ακουσει.Γυρναει,κ...μου ριχνει το πιο κρυο,το πιο θανατηφορο βλεμμα που μου χουν ριξει ως τωρα.Το ενιωσα μεχρι το πιο μικρο μου κοκαλακι,αλλα δεν καταλαβα γιατι.Ο φιλικος με κοιταει κ εκεινος 'δε μας ειχαν ειδοποιησει μου λεει,καθησε'.
Καθομαι,αρχιζω κ τους γνωριζω σιγα σιγα.Ο φιλικος ειναι μονιμος.Δεν εχει τιποτα να κερδισει,τιποτα να χασει κ ξερει πως εν μερει εκεινος ελεγχει το παιχνιδι οποτε δεν ανησυχει.η ψευδαισθηση της εξουσιας.Δε με θεωρει κινδυνο.Ουτε για εκεινον ουτε για τον αλλο.Μου φερεται καλα.Ειναι υποστηρικτικος.Υπαρχει κ αλλος λογος.Εγω κ εκεινος εχουμε την ιδια πανεπιστημιακη εκπαιδευση.ΜΙλαμε λιγο πολυ την ιδια γλωσσα.Ο αλλος οχι.
Ο αλλος.Νιωθει..'την ανασα μου στο σβερκο του'.Εσκασα σα βομβα κ του χαλασα τα σχεδια.Του χαλασα τη ζωη.Δευτερη φοραστο ιδιο ποστο.Χωρις να μεσολαβησει ο απαραιτητος χρονος..ανεργειας.Τριτη φορα στο ιδιο ποστο τι θα σημαινε?Ε,ενα κ ενα κανουν δυο.Δε μπορουν να κανουν τιποτα αλλο.Κ ξαφνικα...ηρθα εγω.Στη θεση του δε θ ανησυχουσα.Γιατι ειπαμε...ενα κ ενα κανουν δυο.
Τον καταλαβαινω ομως.Αναγκη για δουλεια το λενε κ αναγκη για σιγουρια κ αναγκη να χεις καποια χρηματα στα χερια σου για να κοιταξεις την υπολοιπη ζωη σου.Κ οταν εισαι κοντα στο να καλυψεις την αναγκη σου αυτη κ σκαει μια μαλακω γκομενιτσα κ σου χαλαει την εξισωση γινεσαι σκυλος.Κ παλι ,για τη φρικη που εφαγε,πολυ καλα μου φερεται.Κ του αναγνωριζω οτι οταν μου ελεγε 'εσυ εκανες χρονια να σε παρουν εμενα με πηραν σε 1 μηνα',μου το ελεγε κ δε μπορουσε να με κοιταξει στα ματια παρ ολο που τον καρφωνα με το αθωο βλεμμα της αγελαδαςΒλεπεις...εγω ειμαι η χαζη,η μαλακω,η ανικανη.Αυτη,που δεν ειναι επικινδυνη.Τυολαχιστον δε μπορουσε να με κοιταξει στα ματια.Εχει καποια αντρικη τιμη ο τυπος.Στον αλλο οργανισμο που ειχα δουλεψει με κοιτουσαν στα ματια κ μου λεγανε τα αισχη.Χωρις ντροπη,χωρις φιλοτιμο.
Ωστοσο,η ειρωνια παει συννεφο.Κ καθε μερα,τη χοντραινει κι αλλο.Τ αφηνω ολα κ πεφτουν κατω.Οσο μπορω δηλαδη,'απο τους δυνατους μπορεις να περιμενεις καλοσυνη.Οι αδυναμοι ειναι σκληροι'.Κ οι επιστημονες ειναι αλλιως.Κ οι ανθρωποι με επιπεδο,επισης.Η διαφορετικοτητα δε κρυβεται.Κ οσο πιο αλλιωτικη δειχνω τοσο πιο πολυ φουντωνει.
Κ δε θελω να παιξω.ΔΕ ΘΕΛΩ.
Δε καταλαβαινω γιατι νομιζει πως εγω ειμαι η αιτια του προβληματος του.Δεν ειμαι.
Δε βλεπω να το αντιλαμβανεται.Κ ειναι κριμα γιατι πραγματικα,τον συμπαθω τον τυπο.
Αλλα δε δινει μια ευκαιρια στην ανθρωπια.Δεν τη δινει...
Κ αυτο,δε θα μας βγει σε καλο.