It Will Be Blood!

Το λοιπον σημερα εκανα την αιματολογικη.
Εβαλα τον bro να ψαξει ολη την Αθηνα για να μου βρει το ατομο (το ατομο οχι το εργαστηριο- που θα μου εβγαζε τα πιο σωστα αποτελεσματα κ θα ηταν το πιο κοντινο στο σπιτι.
so παει κ αυτο τα υπολοιπα απο Δευτερα.
Δε ξερω τι θα δειξει,ελπιζω να πανε ολα καλα κ να τη σκαπουλαρω μ ενα απλο Τ4 .
αλλα αυτη η εξαντληση δε παλευεται μιλαμε.
Κυριολεκτικα σερνομαι.
κ αυτο το αισθημα πνιγμονης ειναι απιστευτο.
Η mother σαλταρε κ ηρθε εκτακτος απ το Κατσαπαγκιο.
Πολυ λογικο.
Οταν τους ελεγα οτι δεν ειμαι καλα μου απαντουσαν ο ενας 'κανε διαιτα'
ο αλλος 'πινεις πολυ καφε κ γι αυτο νιωθεις ετσι'
Ωραια!
Παντως καλα εκανε κ ηρθε διοτι εκτος απο το να κοιμαμαι δε δυναμαι να κανω τιποτα αλλο (αντε κ να παω στη δουλεια)
Βεβαια κ mother λογω του cancer fatigue syndrome χτυπαει κατι υπνους ξεγυρισμενους αλλα επι της παρουσης μενει καποιες ωρες περισσοτερο ξυπνια απ οτι εγω.
Αρα,κανενα τοστ θα το τρωμε.
Παντως κ απο προχτες με το υπερηχογραφημα ηθελα να το γραψω
ειναι τρομακτικο πως ξαφνηκα σταματαει ο χρονος.
Τη στιγμη που η ακτινοδιαγνωστρια εκει που ηταν χαλαρη ξαφνηκα τσιτωσε συνειδητοποιησα οτι μπορει να μην ηταν απλα ενα υπερηχογραφημα αλλα η στιγμη που θα ξεκινουσε...ολη η υπολοιπη ζωη μου (οση κ αν ηταν αυτη)
Το κακο ειναι οτι οταν βλεπουν εναν γιατρο απλα δε θελουν να σου πουν κατι που πιθανον κ να ειναι speculation κ αφηνουν τον θεραποντα να βγαλει το φιδι απ την τρυπα.
Αλλα εκεινη τη στιγμη με μαθηματικη ακριβεια συμβαινουν τα εξης.
-ξαφνηκα σταματα ο χρονος
-ειναι σα ν απομακρυνεσαι απ την κατασταση κ τον χωρο κ ολα κ να πεφτει σιωπη
-σκεφτηκα οτι ειμαι μονη μου κ δε με περιμενει κανεις απ εξω
-σκεφτηκα οτι κ στο σπιτι ειμαι μονη μου
-σκεφτηκα οτι δεν εχω κανει ακομη οικογενεια κ οτι τουλαχιστον πριν συμβει το οτιδηποτε θα ηθελα να το χω κανει κ αυτο
-οτι κ να ειναι θα το παλεψω οσο γινεται
-καποια στιγμη θα συνεβαινε κ αυτο
-σε περιπτωση καρκινου μπορω να διεκδικησω μονιμη προσωποπαγη θεση (αχαχαχαχαχα..τελος παντων..το σκεφτηκα κ αυτο)

Γενικα δεν ανησυχω.Γιατι ειμαι ενας πολυ τυχερος ανθρωπος αλλα κ γιατι πραγματικα πιστευω οτι ολα πρεπει να εχουν ενα τελος κ οτι η στιγμη που ερχεται το τελος του καθενος ειναι η σωστη στιγμη για εκεινον.
Το μονο μου προβλημα ειναι οτι πραγματικα αλλαζει η ζωη σου.
κ η στιγμη πανω στο τραπεζι του υπερηχογραφηματος ειναι ακριβως η στιγμη που αναδυεται μεσα απ ολα ακριβως αυτο που θελεις / που εχεις αναγκη πιο πολυ

-σκεφτηκα οτι δεν εχω κανει ακομη οικογενεια κ οτι τουλαχιστον πριν συμβει το οτιδηποτε θα ηθελα να το χω κανει κ αυτο

οποιο λοιπον συμπερασμα κ να βγαλει η ενδοκρινολογος του Χαρβαρντ για μενα εγω εμαθα αυτο για τον εαυτο μου.
Κ ισως λοιπον,μολις καταφερω κ σταθω στα ποδια μου παλι να πρεπει να δωσω βαση σε αυτο κ οχι στο ιατρειο η τη διατριβη η δε ξερω κ γω τι αλλο
διοτι ειναι προφανες οτι ειναι αλλο το σημαντικο'το αθεατο στα ματια' για τη me.
Το 'αθεατο' που αναδυθηκε αστραφτερο μεσα απο ενα κουβαρι σκεψεων κ σταθηκε μες στο μυαλο μου.
Κ τωρα ειναι ωρα να γυρισω στο κρεβατι μου.
Πραγματικα δε ξερω πως θα τη βγαλω καθαρη στις εφημεριες.


ΥΓθελω να ευχαριστησω δημοσια-κ ας μη το ξερει- την Ε. γιατι παρατησε τους 3.000 ασθενεις της κ μου βρηκε κ ενδοκρινολογο κ μικροβιολογο σε χρονο dt.
Την Κ. που μ εβαλε στο τρυπακι του υπερηχου
Τον bro που αντεξε ηρωικα τη mother τοσες μερες
Την Χ. που μου πηρε αιμα σημερα κ ηταν τοσο προσχαρη κ φιλικη.
Υπαρχουνε πολλες μορφες αγαπης τη σημερον.Κ τελικα τον bro τον αγαπανε.Μπορει οχι με τροπο που θα οδηγουσε σε καποιο ευχαριστο γεγονος αλλα παντως με καποιον αληθινο τροπο κ αυτο ειναι κατι.