Declaration Το Αναγνωσμα

Η Ο. μου ειπε το καλυτερο.
Καθε καλοκαιρι η ιδια ιστορια με τον Χαρη.
κ καθε χρονο να συζηταμε με την Ο.τα ιδια.
'Παντ ς μου λεει,τραβαει κ εκεινος το obsesion του μαζι σου.Τελικα δεν ειχες μονο εσυ το κολλημα'
Δε βαριεσαι..Το τραβαει η οχι ποτε δε το παραδεχτηκε κ μαλιστα το παλεψε λυσσαλεα.
Λες κ ηταν το χειροτερο πραγμα στον κοσμο να καταληξει μαζι μου .
Δε βαριεσαι.
Δεν ειναι ο Χαρης που με κανει ν ανησυχω.
Τα καθηκια,αν μη τι αλλο δε χανονται ποτε σ αυτη τη ζωη.Παντα επιπλεουν No matter what.
Τωρα για την αλλη δε ξερω.
Αυτο που μ ανησυχει,ειναι που η δικη μου ζωη δε φτιαχνει.
Ο δρομος φαινεται στο βαθος μοναχικος.
Ουτε καν φιλοι.
Κανονισανε να πανε ολοι μαζι διακοπες κ δεν μπηκαν καν στον κοπο να μου πουνε,ετσι για την τιμη των οπλων.
Απο ευγενεια εστω.
Αλλα μπα.
Στον κοσμο μου,επιτυχια ειναι να εχεις σχεση η να εισαι παντρεμενος/η με καποιον που δε θελεις.
Καταλαβαινω πως ειναι δυσκολο να χεις καποιον γυρω σου που δε μιλαει μεν αλλα βλεπεις στα ματια του οτι το βλεπει κ το επιδοκιμαζει.
Αυτο ειναι που μ ανησυχει.
Η μοναξια.
Δε θελω να γυριζω σ ενα αδειο σπιτι
κ δε θελω να μην εχω κανεναν να του πω τι σκεφτομαι,πως περασα τη μερα μου,τι σκεφτομαι γι αυριο.
Εχω αρχισει κ δυσκολευομαι.
Κ εν μερει ολες αυτες οι οχι κ τοσο ευχαριστες σκεψεις βγηκανε στο στοματογναθικο που δε λεει να φτιαξει με τιποτα.